Τελικά τι είναι φιλία; Υπάρχει στ' αλήθεια; Κι αν όχι, γιατί; Ερωτήματα που με έβαλαν σε σκέψεις τις τελευταίες μέρες.
Αλλά, ας πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Γενικά, τις περισσότερες φορές που βγαίνουμε, έρχονται μαζί μας στην παρέα κάποια άτομα, που δεν λέω, μια χαρά παιδιά είναι (οι περισσότεροι), απλώς δεν κολλάνε μαζί μας. Δηλαδή, γινόμαστε τσούρμο, δεν είμαστε φίλοι. Μερικοί από μας ούτε που χαιρετιούνται. Και αυτά τα άτομα είναι μεγαλύτερα από μας. Τι δουλειά έχουν μαζί μας; Μπορούμε να έχουμε τόσα κοινά ενδιαφέροντα; Εγώ πιστεύω πως όχι.
Λοιπόν, το Σάββατο, ένας φίλος είπε, τόλμησε και είπε όλα αυτά που εγώ ένοιωθα και δε μπορούσα να πω. Έθεσε αυτά τα θέματα μεταξύ της πραγματικής παρέας. Και μιλήσαμε για πρώτη φορά σοβαρά. Είπαμε να κάνουμε κάτι. Ο φίλος αυτός, είπε πράγματα που με έβαλαν σε σκέψεις, πράγματα σοβαρά και βάσιμα. Ελπίζω να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο. Γιατί η παρέα έχει αλλάξει τόσο πολύ από τότε που την θυμάμαι. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, δεν ξέρω. Αλλά, ναι θα το πω ξανά, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν θα ήθελα να γύριζαν όλα στο όπως ήταν. The show must go on, right...?
Έτσι, μετά απ' όλα αυτά που είπε ο φίλος, κάθισα και σκέφτηκα. Έχω φίλους; Πραγματικούς φίλους; Είμαι καλή φίλη; Έχω φίλους. Πραγματικούς φίλους. Το θέμα είναι πως αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, και λιγότεροι. Πάντοτε προσπαθούσα να έχω καλές σχέσεις με όλους όσους γνώριζα. Προσπαθούσα να συμβιβαστώ. Κι όμως, οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν, ποτέ δεν το κατάλαβαν. Ξινή με ανέβαζαν, κρυόκωλη με κατέβαζαν. Μάλλον, εγώ φταίω που δεν έχω πολλούς φίλους, εγώ τους διώχνω όλους. Αλλά και πάλι, δε με πειράζει. Καταλαβαίνω. Δε με πειράζει που έχω 3-4 καλούς φίλους και αρκετούς γνωστούς. Απλά με πειράζει η αχαρηστία.
Τελικά, υπάρχει αληθινή φιλία. Την έχω βιώσει πολλές φορές και είμαι ευγνώμων. Δεν έχει σημασία πόσους φίλους έχει κάποιος, αλλά τί φίλους έχει. Κι εγώ τους πραγματικούς φίλους που έχω δεν θα τους άλλαζα ποτέ και με τίποτα. Και δεν εννοώ ότι είναι τέλειοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Και ούτε το θέλω. Φιλία είναι να δέχεσαι και να κατανοείς την διαφορετικότητα και τα ελαττώματα του άλλου. Η αληθινή φιλία δύσκολα επιβιώνει στις μέρες μας. Ελπίζω η δική μου να κρατήσει. Την έχω ανάγκη για να μπορέσω να ολοκληρωθώ.
Anyway, οι σκέψεις και οι αμφιβολίες ποτέ δεν θα σταματήσουν. Ελπίζω κι εσείς να έχετε πραγματικούς φίλους, γιατί όλοι τους χρειαζόμαστε και τους αξίζουμε. Κι αν δεν έχετε, σας εύχομαι να βρείτε ολόψυχα. Κι αν έχετε πληγωθεί, μην τα παρατάτε. Όλα μεσ' τη ζωή είναι. Θα βρείτε την ευτυχία κάποτε. Patience...Φιλιά γλύκες..! <3
...doubles our joy and divides our grief...
...needs no words...
...is love. Yeah, that's what it is. And all we need is love. And love is friendship. Right...:D
Αλλά, ας πάρω τα πράγματα απ' την αρχή. Γενικά, τις περισσότερες φορές που βγαίνουμε, έρχονται μαζί μας στην παρέα κάποια άτομα, που δεν λέω, μια χαρά παιδιά είναι (οι περισσότεροι), απλώς δεν κολλάνε μαζί μας. Δηλαδή, γινόμαστε τσούρμο, δεν είμαστε φίλοι. Μερικοί από μας ούτε που χαιρετιούνται. Και αυτά τα άτομα είναι μεγαλύτερα από μας. Τι δουλειά έχουν μαζί μας; Μπορούμε να έχουμε τόσα κοινά ενδιαφέροντα; Εγώ πιστεύω πως όχι.
Λοιπόν, το Σάββατο, ένας φίλος είπε, τόλμησε και είπε όλα αυτά που εγώ ένοιωθα και δε μπορούσα να πω. Έθεσε αυτά τα θέματα μεταξύ της πραγματικής παρέας. Και μιλήσαμε για πρώτη φορά σοβαρά. Είπαμε να κάνουμε κάτι. Ο φίλος αυτός, είπε πράγματα που με έβαλαν σε σκέψεις, πράγματα σοβαρά και βάσιμα. Ελπίζω να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε τα πράγματα προς το καλύτερο. Γιατί η παρέα έχει αλλάξει τόσο πολύ από τότε που την θυμάμαι. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, δεν ξέρω. Αλλά, ναι θα το πω ξανά, όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Δεν θα ήθελα να γύριζαν όλα στο όπως ήταν. The show must go on, right...?
Έτσι, μετά απ' όλα αυτά που είπε ο φίλος, κάθισα και σκέφτηκα. Έχω φίλους; Πραγματικούς φίλους; Είμαι καλή φίλη; Έχω φίλους. Πραγματικούς φίλους. Το θέμα είναι πως αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού, και λιγότεροι. Πάντοτε προσπαθούσα να έχω καλές σχέσεις με όλους όσους γνώριζα. Προσπαθούσα να συμβιβαστώ. Κι όμως, οι περισσότεροι δεν το καταλαβαίνουν, ποτέ δεν το κατάλαβαν. Ξινή με ανέβαζαν, κρυόκωλη με κατέβαζαν. Μάλλον, εγώ φταίω που δεν έχω πολλούς φίλους, εγώ τους διώχνω όλους. Αλλά και πάλι, δε με πειράζει. Καταλαβαίνω. Δε με πειράζει που έχω 3-4 καλούς φίλους και αρκετούς γνωστούς. Απλά με πειράζει η αχαρηστία.
Τελικά, υπάρχει αληθινή φιλία. Την έχω βιώσει πολλές φορές και είμαι ευγνώμων. Δεν έχει σημασία πόσους φίλους έχει κάποιος, αλλά τί φίλους έχει. Κι εγώ τους πραγματικούς φίλους που έχω δεν θα τους άλλαζα ποτέ και με τίποτα. Και δεν εννοώ ότι είναι τέλειοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Και ούτε το θέλω. Φιλία είναι να δέχεσαι και να κατανοείς την διαφορετικότητα και τα ελαττώματα του άλλου. Η αληθινή φιλία δύσκολα επιβιώνει στις μέρες μας. Ελπίζω η δική μου να κρατήσει. Την έχω ανάγκη για να μπορέσω να ολοκληρωθώ.
Anyway, οι σκέψεις και οι αμφιβολίες ποτέ δεν θα σταματήσουν. Ελπίζω κι εσείς να έχετε πραγματικούς φίλους, γιατί όλοι τους χρειαζόμαστε και τους αξίζουμε. Κι αν δεν έχετε, σας εύχομαι να βρείτε ολόψυχα. Κι αν έχετε πληγωθεί, μην τα παρατάτε. Όλα μεσ' τη ζωή είναι. Θα βρείτε την ευτυχία κάποτε. Patience...Φιλιά γλύκες..! <3
...doubles our joy and divides our grief...
...needs no words...
...is love. Yeah, that's what it is. And all we need is love. And love is friendship. Right...:D
