Blinded...

Μετά από την ανάρτηση της The NightWalker και την ταινία Mansfield Park (TV 2007), θέλησα να κάνω μια ανάλογη ανάρτηση. 

Πολλές φορές η αγάπη, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια και όλα αυτά που έχουμε ανάγκη βρίσκονται δίπλα μας κι εμείς δεν τα βλέπουμε. Είτε γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως δεν υπάρχουν είτε γιατί δε μπορούμε να διανοηθούμε πως αυτό που χρειαζόμαστε ίσως βρίσκεται δίπλα μας, και έρχεται από τον άνθρωπο που ποτέ δεν περιμέναμε. Έτσι, πληγωνόμαστε κι εμείς, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι που στέκουν δίπλα μας και μας αγαπάνε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν έρθει η στιγμή που θα το καταλάβουμε όμως, θα είναι πολύ αργά, γιατί στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στις ταινίες...Δυστυχώς...

Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση. Τότε που εμείς είμαστε εκείνοι που αγαπάμε και στηρίζουμε κάποιον χωρίς αυτός να το ξέρει ή καταλαβαίνει. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο. Όμως, επειδή έχω ζήσει πολλές φορές το δεύτερο μπορώ να πω πως είναι απ' τα χειρότερα συναισθήματα. 

Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι το πόσο ωραία θα ήταν αν όλοι μας αγαπούσαμε αυτούς που μας αγαπάνε και το αντίθετο. Όλοι θα ήμαστε χαρούμενοι. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν είναι δυνατόν. Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι το πώς θα ήταν αν υπήρχε ο Έρωτας. Ο φτερωτός θεός που με τα βέλη του κάνει δύο ανθρώπους να ερωτευτούν παράφορα. Ή η Θεά του έρωτα Αφροδίτη που κάνει τους ανθρώπους να αγαπηθούν. Αυτά όμως δεν είναι παρά μόνο βαθιές και αληθινές μου επιθυμίες που ποτέ δεν επρόκειτο να συμβούν και το ξέρω. Και πιστέψετέ με, είμαι πολύ ρεαλίστρια....Απλά πολλές φορές τυφλώνομαι...Και όλοι μας τυφλωνόμαστε. Αν όμως προσπαθήσουμε σκληρά, θα το ξεπεράσουμε.

Σας χαιρετώ. Moi moi. :]

Elämäni rakkaus...

How do you pick up the threads of an old life? How do you go on, when in your heart, you begin to understand, there is no going back? There are some things that time cannot mend. Some hurts that go too deep...that have taken hold...

Τι μπορεί να με εκφράσει περισσότερο;...Ακόμη ένας λόγος που αγαπώ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, πράγμα το οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει. Συνέχεια με ρωτάνε τι βρήσκω σ' αυτό το "πράγμα" και γιατί μου αρέσει, αφού έχει τέρατα και πολέμους. Ναι, είμαι λάτρης του φανταστικού, του πολέμου και των φανταστικών πλασμάτων. Τη βρίσκω να βλέπω σκοτωμούς και πλάσματα παράξενα, μη ανθρώπινα. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος που ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι η μεγάλη μου αγάπη. Βλέπω ταινίες ανάλογα με το τι θέλω να "πάρω" από αυτές. Για άλλο λόγο βλέπω Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, για άλλο Χάρι Πότερ και για άλλο Οι Ιππότες της Σανγκάι. Μπορεί η υπόθεση να εξελίσσεται σε μη πραγματικό μέρος, με μη υπαρκτά όντα, αλλά τα λόγια που έχει γράψει ο Tolkien, δεν μπορεί να τα φτάσει κανείς. Και αποκλείεται, αν ακούσετε τι λέγεται στην ταινία ή διαβάσετε τα βιβλία, να πείτε ότι δεν σε διδάσκει τίποτα.

Frodo: I can’t do this Sam..

Sam: I know. It’s all wrong. By rights we shouldn’t even be here. But we are. It’s like in the great stories Mr. Frodo, the ones that really mattered. Full of darkness and danger they were, and sometimes you didn’t want to know the end because how could the end be happy? How could the world go back to the way it was when so much bad had happened? But in the end it’s only a passing thing, this shadow. Even darkness must pass. A new day will come and when the sun shines it’ll shine out the clearer. Those are the stories that stayed with you, that meant something, even if you were too small to understand why. But I think Mr. Frodo, I do understand, I know now. Folk in those stories had lots of chances a turnin’ back only the didn’t. They kept going, because they were holding onto somethin’.

Frodo: What are we holding onto Sam?

Sam: That there’s some good in this world and it’s worth fighting for.

Αυτά τα λόγια με εκφράζουν όσο τίποτα. Είναι τόσο...μαγικά. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια...

That's that. Καλή σας μέρα. ^__^

Αδυναμία...

Σου κάνει κάποιος, ό,τι του επιτρέψεις εσύ να σου κάνει...

Ναι, έτσι είναι. Δεν υπάρχουν λόγια που να το εξηγούν περαιτέρω. 

Σου κάνει κάποιος, ό,τι του επιτρέψεις εσύ να σου κάνει. Όποιος κι αν είναι αυτός. Φίλος, γνωστός, γονιός ή ακόμη κάποιος άγνωστος που συναντάς στο σχολείο ή στο δρόμο. Αν εσύ είσαι ευγενικός, σε ποδοπατούν. Αν δεν λες όχι, σε εκμεταλεύονται. Αν σε πειράζουν και σε πειράζουν και σε πειράζουν και δεν λες "αρκετά", δεν πρόκειται να σταματήσουν. Αν έχεις κάποιο ελάττωμα, όπως και όλοι έχουμε αφού είμαστε άνθρωποι, και ντρέπεσαι γι αυτό, θα σε κοροϊδέψουν. Γιατί πολύ απλά δε καταλαβαίνουν ή καλύτερα δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν το πόσο σε πονάει αυτό που κάνουν. Είτε γιατί ζουν μέσα στην άγνοια, είτε γιατί δεν τους νοιάζει αν σε πονούν. Δυστυχώς, έτσι είναι ο κόσμος που ζούμε. Γεμάτος "τέλειους" ανθρώπους που δε μπορούν να δεχτούν τη διαφορετικότητα του άλλου. 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί να το επιτρέψεις; Ή καλύτερα, γιατί το επιτρέπω, αφού μιλώ για εμένα. Γιατί είμαι τόσο καλή; Σοβαρά τώρα. Είμαι υπερβολικά καλή με τους άλλους. Μα, γιατί να επιτρέπω να μου το κάνουν αυτό; Γιατί να επιτρέπω να με χρησιμοποιούν, να με κοροϊδεύουν, να με πονούν; Δεν είναι ότι μου αρέσει αυτό. Δε μου αρέσει να πονώ. Δε μου αρέσει να με πληγώνουν. Κι όμως δεν κάνω τίποτα για να το σταματήσω. Απλά κάθομαι και το δέχομαι σωπαίνοντας. Κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο, γιατί άλλο το να προσπαθείς να αντισταθείς και άλλο το να μην κάνεις τίποτα. 

Ίσως είμαι αδύναμη. Ίσως φοβάμαι. Ίσως δεν θέλω να πληγώσω κανέναν. Και θα μου πείτε, αφού σε πληγώνουν γιατί δεν θέλεις να τους πληγώσεις; 

'Ελα μου ντε. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Τόσα χρόνια υπέμενα ό,τι μου έκαναν. Ω, έχω υποστεί πολλά. Αλλά δεν θέλω να κλαφτώ. Θέλω απλά να καταλάβω τον εαυτό μου. Και τον κόσμο γύρω μου. Δηλαδή, δε μπορώ απλά να δεχτώ ότι ο κόσμος είναι σκατά και δεν πρόκειται να μπορέσω εγώ να τον αλλάξω. There is always hope, όπως έχω ξαναπεί. Και θέλω να το πιστεύω, απλά δε με αφήνουν. 

Να έχετε ένα καλό και όμορφο βράδυ. Konbanwa~! ^__^

Ραδιοπαραγωγός (;)

Λοιπό~ν. Εδώ είμαστε. Όσοι είσαστε μέλη του υπέροχου και γαμάτου φόρουμ HarryWorld (λίγη διαφήμηση δεν βλάπτει :P), θα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό το φόρουμ λοιπόν έχει δημιουργήσει το δικό του ραδιόφωνο στο ίντερνετ. Κι εγώ έγινα μέλος του. Δηλαδή ραδιοφωνική παραγωγός (ο Ζέχελ να με κάνει :P).
Κάθε Τετάρτη λοιπόν 18:30 - 20:00 στη σελίδα αυτή: http://harryworldfm.weebly.com/, θα παίζω εγώ μουσικούλα. Μη φανταστείτε τίποτα υπερπαραγωγές, μόνο μουσική θα έχει. Το πρόγραμμα έχει ως κύριο θέμα μέταλ και ροκ μουσική. Η πρώτη εκπομπή, με το καλό, θα έχει αφιέρωμα στις γυναικείες φωνές στη μέταλ και ροκ σκηνή. Θα κάνω όμως και πιο χαλαρές εκπομπές, γιατί βλέπω να με ακούω μόνο εγώ. :P
Ελπίζω να μην αντιμετωπίσω τεχνικά προβλήματα. Και ελπίζω να μην είμαι η μόνη που θα ακούει την εκπομπή. Γι αυτό θα ξεκινήσω με χαλαρό πρόγραμμα. :P May God be with me.

Λοιπόν, καλή σας μέρα καλά μου. Enjoy your day. <3