Φωτογραφίες...

Ποτέ δεν ήμουν φαν της low bap μουσικής. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, την έχω ψάξει κατα κάποιον τρόπο. Μου αρέσει αρκετά. Αν και η μουσική αυτή δεν είναι του στυλ μου, οι στίχοι είναι απλά για κλάμα.

Ανέβασε λοιπόν κάποιος στο φβ ένα τραγούδι του αγαπημένου Ραψωδού. Μόλις το άκουσα, βούρκωσα. Ορίστε οι στίχοι και το τραγούδι...

Ψάχνω αναμνήσεις στις παιδικές μου φωτογραφίσεις

που έτυχε κι αποτυπώθηκαν από το φακό

τότε που πλήρωνα τα λάθη μόνο με παρατηρήσεις

κι είχα μόνη τιμωρία απ' την αίθουσα να βγω

ψάχνω να βρω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα άλλα

πιτσιρίκια που σε ένα προαύλιο έπαιζαν μπάλα

που θυμάμαι τα ονόματά τους τα μικρά τα επίθετα τους

και με κάθε λεπτομέρεια τα τότε πρόσωπά τους

φίλοι μας εχθροί μας δάσκαλοι συμμαθητές μας

που αναπολώ ακόμα κι ας χώρισαν οι ζωές μας

που δεν έχουμε μιλήσει για καιρό πως μπορώ

τις χαμένες να αναπληρώσω στιγμές μας

βρες μου ένα τρόπο για να αναστήσω το χρόνο

από το κιτρινισμένο φωτογραφικό χαρτί

να γυρίσουν οι ζωές μας πριν μάθουν για τον πόνο

για ένα διάλειμμα ακόμα στην αυλή

να δω την μάνα μου ντυμένη με τ' άσπρο νυφικό της

τον πατέρα μου ντυμένο γαμπρό να χαμογελά

να της πω να μη μιλήσει ποτέ για φτερά στον γιο της

γιατί πόνεσε όταν πέταξε ψηλά

να παραστώ στην βάφτιση μου να τους εμποδίσω

να με πουν δούλο ενός Θεού που δεν τον πίστεψα στιγμή

κι αν δεν μ' άφηναν στην κολυμβήθρα μέσα να με πνίξω

πριν μου μάθουν απ' έξω την προσευχή

να ξαναπάω σ' όλα τα μέρη που με 'χουν φωτογραφίσει

να βγω από το πλάνο το τοπίο να φανεί

να χαρώ λίγο ακόμα τον πολιτισμό ή την φύση

αντί να αποδεικνύω στα καρέ πως ήμουν εκεί.

Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί

ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες

Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή

σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.

Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν

προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις

Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν

τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.

Σε πόζες χαμογελαστές εσκεμμένες ή αυθόρμητες

να με ρωτήσω θα 'θελα που βρήκα το σθένος

τότε νόμιζα πως όλες οι καρδιές είναι απόρθητες

και με την θλίψη ακόμα ήμουν ξένος

φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά

και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που 'χα

για να μου λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά

και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ' τα ρούχα

φωτογραφίες γενεθλίων όταν σβήνω κεριά

παιδί με βλέμμα νικητή που μόλις νίκησε το χρόνο

να κρυφτώ και εκεί να μείνω για πάντα σε μια μεριά

γιατί φοβάμαι που ακόμα μεγαλώνω

φωτογραφίες με ανθρώπους που 'χουν φύγει αγκαλιά

όταν βιαζόμουνα και ήθελα να φύγω

να καθόμουν να τους δώσω όσα προλάβαινα φιλιά

να μου ψιθύριζαν να κάτσω ακόμα λίγο

τις αγάπες τις παλιές τα φιλιά τις αγκαλιές

τα αισθήματα που δεν μπορούν φακοί να αποτυπώσουν

τις φευγαλέες στιγμές τις λύπες και τις χαρές

να απολαύσω προτού άδοξα τελειώσουν

και πίσω από τα pixel την ανάλυση τα φλας

που εγκλωβίζουν τις στιγμές αλλά δεν τις φέρνουν πίσω

και αν έμαθες σε site για άλλους να τις αναρτάς

εμένα ακόμα μου μαθαίνουν πως να ζήσω.

Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί

ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες

Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή

σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.

Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν

προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις

Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν

τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.

Ελπίζω να σκεφτείτε μερικά πράγματα αν διαβάσετε τους υπέροχους αυτούς στίχους. Για μένα οι Ραψωδός Φιλόλογος είναι απλά ποιητής. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι να βρείτε την ευτυχία όπου κι αν είναι αυτή. <3