Σάββατο 19 Μαρτίου 2011

Tired and lonely still we stand...

Βαρέθηκα. Απλά βαρέθηκα. Τους πάντες και τα πάντα. Βαρέθηκα να μου λένε τι να κάνω. Βαρέθηκα να με νοιάζει συνέχεια τι θα πουν οι άλλοι. Βαρέθηκα να λέω πάντα ναι και να κάνω κάτι που δεν θέλω για να μην παρεξηγηθεί κάποιος και με θεωρήσει σνομπ. Βαρέθηκα να είμαι πάντα η τελευταία που θα θυμιθούν, ενώ εγώ δίνω τα πάντα. Βαρέθηκα να μου φωνάζουν γιατί έχουν δικά τους προβλήματα. Εγώ τι φταίω ρε φίλε; Εγώ προβλήματα δεν έχω; Βαρέθηκα να νοιώθω έτσι σκατά.
"Έτσι που κάνεις, δεν θα έχεις καμιά παρέα, να το ξέρεις. Εγώ για το καλό σου το λέω."  Δε με νοιάζει. Δε θέλω γω φίλους που να μη με θέλουν όπως είμαι, που να μη τους νοιάζει τι θέλω γω. Βαρέθηκα να είμαι η υπομονετική, διαλλακτική και καλόβολη Κατερίνα. Φτάνει. Enough is enough. Και δεν αντέχω να το ακούω αυτό το "για το καλό σου". Άσε εμένα να ξέρω το καλό μου. Κι ας κάνω λάθος. Έτσι θα μάθω, όχι με το να αποφεύγω γεγονότα.
Έτσι είμαι γω. Περίεργη το θες; Ας είναι. Είμαι κλειστή, πόσο κακό μπορεί να είναι αυτό; Δε δίνω την ευκαιρία στον άλλο να με γνωρίσει, λέει. Αν ήθελε να με γνωρίσει, θα με έκανε να ανοιχτώ. Μα γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει; Τόσο δύσκολο είναι; Τόσο δεν αξίζω την αγάπη τους; Όχι, αξίζω. όλοι μας αξίζουμε το καλύτερο. Και θα το βρούμε. Κάποτε. Το θέμα είναι ότι η αγάπη μας έρχεται από κει που δεν το περιμένουμε και τις περισσότερες φορές την αγνοούμε .Όπως και οι άλλοι αγνοούν την ύπαρξη της αγάπης μας γι αυτούς.
Δεν αντέχω άλλο να σκέφτομαι τόσο πολύ. Δεν αντέχω άλλο κλάμα. Έχω στερέψει. Και το θέμα είναι πως μπροστά τους είμαι συνέχεια με το χαμόγελο, ενώ θέλω να φωνάξω το πόσο έχω σιχαθεί τα πάντα.
"Πω, πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε;" Πολύ. Αλλά τι να κάνουμε, είσαι πολυάσχολος και δεν προλαβαίνουμε να βγούμε. Μήπως και γι αυτό εγώ φταίω; Και μου κάνει και παράπονα. Voi Luoja!
Κι εγώ δε μιλάω, απλά μένω σιωπηλή. Εγώ φταίω γι αυτό. Μια μέρα θα ξεσπάσω και θα ησυχάσω. Τότε θα δω τι έχουν να με πουν.

Ελπίζω να μου ανέβει η διάθεση, έστω και λίγο. Δεν αντέχω άλλο. Κουράστηκα. Πραγματικά...Σας φιλώ γλυκά. ^__^


3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ξέρεις τι να κάνεις;;
ΣΥΝΕΧΙΣΕ να είσαι ο εαυτός σου!!
Μην αλλάξεις για κανέναν!
Θα βρεθούν άτομα που θα το εκτιμίσουν.
Και μην ξεχνάς να χαμογελας :)

Weird Fairy είπε...

Ειλικρινά, βρίσκομαι σε παρόμοια (αν όχι σε ίδια) θέση.
Είμαι το απομακρυσμένο κορίτσι, εκείνο που δε θα τους πειράξει αν λείπει από την παρέα.
Έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι αν δε με αποδέχονται όπως είμαι, αν δε θέλουν να με γνωρίσουν πραγματικά... τότε δεν αξίζουν.
Να είσαι εσύ! Δεν υπάρχει λόγος να αλλάξεις για κάποιον που δε θέλει να σε δεχτεί όπως είσαι.
Κάποια μέρα θα βρεθεί ένα άτομο που θα θελήσει να σε γνωρίσει, να σε αγαπήσει. Θα βρεθεί κάποιος που θα καταλάβει πόσο ενδιαφέρον και ξεχωριστός άνθρωπος είσαι.
Κι αν αυτή η μέρα αργήσει, μην ανησυχήσεις! Μερικές φορές οι άλλοι φοβούνται το διαφορετικό, το ξεχωριστό, αργούν να βρουν το θάρρος να το προσεγγίσουν.
Χαμογέλα... αλλά για ΕΣΕΝΑ και για κανένα άλλο.
Να χαμογελάς μόνο όταν το νιώθεις εσύ. Δείξε τα συναισθήματά σου, δείξε τον εαυτό σου, όσο διαφορετικός κι α είναι.
Φιλιά.

Escapist είπε...

Νεραιδούλα, να είσαι σίγουρη ότι πλέον δεν πρόκειται να θελήσω να αλλάξω. Το ξέρω και το περιμένω. Σ' ευχαριστώ. ^__^

Weird fairy, καταλαβαινόμαστε λοιπόν. Ακριβώς αυτό. Μάλλον δεν αξίζουν. Θα υπάρξουν όμως κάποιοι κάποτε που θα αξίζουν. Ας περιμένουμε λοιπόν.
Πάντα μου ήταν δύσκολο να δείχνω τα συναισθήματά μου. Θα προσπαθήσω όμως. Σ' ευχαριστώ. Σου εύχομαι τα καλύτερα. ^__^