Μετά από την ανάρτηση της The NightWalker και την ταινία Mansfield Park (TV 2007), θέλησα να κάνω μια ανάλογη ανάρτηση.
Πολλές φορές η αγάπη, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια και όλα αυτά που έχουμε ανάγκη βρίσκονται δίπλα μας κι εμείς δεν τα βλέπουμε. Είτε γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως δεν υπάρχουν είτε γιατί δε μπορούμε να διανοηθούμε πως αυτό που χρειαζόμαστε ίσως βρίσκεται δίπλα μας, και έρχεται από τον άνθρωπο που ποτέ δεν περιμέναμε. Έτσι, πληγωνόμαστε κι εμείς, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι που στέκουν δίπλα μας και μας αγαπάνε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν έρθει η στιγμή που θα το καταλάβουμε όμως, θα είναι πολύ αργά, γιατί στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στις ταινίες...Δυστυχώς...
Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση. Τότε που εμείς είμαστε εκείνοι που αγαπάμε και στηρίζουμε κάποιον χωρίς αυτός να το ξέρει ή καταλαβαίνει. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο. Όμως, επειδή έχω ζήσει πολλές φορές το δεύτερο μπορώ να πω πως είναι απ' τα χειρότερα συναισθήματα.
Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι το πόσο ωραία θα ήταν αν όλοι μας αγαπούσαμε αυτούς που μας αγαπάνε και το αντίθετο. Όλοι θα ήμαστε χαρούμενοι. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν είναι δυνατόν. Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι το πώς θα ήταν αν υπήρχε ο Έρωτας. Ο φτερωτός θεός που με τα βέλη του κάνει δύο ανθρώπους να ερωτευτούν παράφορα. Ή η Θεά του έρωτα Αφροδίτη που κάνει τους ανθρώπους να αγαπηθούν. Αυτά όμως δεν είναι παρά μόνο βαθιές και αληθινές μου επιθυμίες που ποτέ δεν επρόκειτο να συμβούν και το ξέρω. Και πιστέψετέ με, είμαι πολύ ρεαλίστρια....Απλά πολλές φορές τυφλώνομαι...Και όλοι μας τυφλωνόμαστε. Αν όμως προσπαθήσουμε σκληρά, θα το ξεπεράσουμε.
Σας χαιρετώ. Moi moi. :]
5 σχόλια:
Το έχω σκεφτεί αμέτρητες φορές... κι έχω βρεθεί στη θέση εκείνου που αγαπάει και στηρίζει χωρίς ο άλλος να το ξέρει. Είναι απαίσιο συναίσθημα...
Στ'αλήθεια θα ήταν πολύ ωραία να υπήρχε κάτι όπως το φτερωτό αγγελάκι που κάνει δυο ανθρώπους να ερωτευτούν.
Ωστόσο, αυτά γίνονται μόνο στα παραμύθια.
Θα το ξεπεράσουμε... κάποτε! :Ρ
Φιλιά! :*
Σε καταλαβαίνω γιατί κι εγώ σ' αυτή τη θέση είμαι συνήθως.
Ναι, μόνο στα παραμύθια και στα όνειρα. Το ξέρω...
Θα το ξεπεράσουμε, είμαι σίγουρη.
Μέχρι τότε καλή δύναμη να έχουμε.
Φιλιά. :]
Ε λοιπόν δεν σε ξέρω σχεδόν καθόλου κι όμως ξέρω πως διαβάζοντας αυτά που γράφεις ανακαλύπτω κομμάτι του εαυτού μου!!!
Λοιπόν!!! Στην δεύτερη παράγραφο μου έδωσες ιδέα για ανάρτηση... ;)
Όσο για την πρώτη το πάθημά μου το έχεις δει. Στην δευτερη θεωρία σου λοιπόν πιστεύω πως δεν υπερισχύει ένα από τα 2. αλλά και τα 2 ισχύουν. Τόσο το ένα όσο και το άλλο.
Και τέλος όντως... κι εγώ μπορεί πολλές φορές να βλέπω τα πράγματα όπως θα ήθελα να είναι στην ζωή μου και να παραμυθιάζω (ρηχά) τον εαυτό μου και να προσπαθώ να τον πείσω πως τα όνειρα που κάνω θα βγουν αληθινά όμως κατά βάθος είμαι ρεαλίστρια και μάλιστα πολύ!!! Μπορείς να το διαπιστώσεις από την ανάρτηση (χάρης εσένα) που θα κάνω αύριο!!!
Φιλιά πολλά!!! Καλό σου βράδυ!!!
TheNightWalker, σ' ευχαριστώ κατ' αρχήν για την όμορφη αυτή ιδέα για ανάρτηση. ^__^
Συμφωνώ μαζί σου. Νοιώθω καλύτερα όταν λέω πως η ζωή είναι υπέροχη και πάντα υπάρχει ελπίδα, αλλά μέσα μου ξέρω πως δεν είναι έτσι.
Περιμένω με ανυπομονησία την ανάρτησή σου. :]
Φιλιά! ^__^
Έτοιμο... ;)
Δημοσίευση σχολίου