Δε μπορώ να το συζητάω άλλο. Δεν αντέχω να το σκέφτομαι. Ίσως επειδή είμαι αδύναμη και φοβάμαι να σκέφτομαι την πραγματικότητα και προτιμώ να ζω στον κόσμο μου.
Η μάνα μου....η μάνα μου προσπαθεί με τον τρόπο που αυτή θεωρεί σωστό να καταλάβει το πρόβλημά μου, αυτό που έχω με τους φίλους μου και που δεν θέλω να βγαίνω πια μαζί τους και που έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Με ρωτάει συνέχεια γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν έχω όρεξη να βγω με τους φίλους μου και θέλω να βγαίνω μόνο με την ΕΚΑ, γιατί δεν γίνομαι λίγο πιο ανοιχτή. Της έχω εξηγήσει εκατό φορές ότι ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξω μόνο και μόνο για να γίνω αρεστή. Και μου λέει ότι αν είμαι σε μια παρέα πρέπει να μιλάω, και ότι αν πω βλακεία δεν πειράζει.
Τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα. Καθόμουν στον καναπέ, είχα δακρύσει και μετά άρχισα να κλαίω όταν της μιλούσα και της εξηγούσα. Προσπάθησα τόσο πολύ να κρατηθώ. Γιατί το μισώ αυτό. Να κλαίω μπροστά σε άλλους.
Και με ρώτησε γιατί κλαίω. Και της εξήγησα. Όταν βγαίνεις με παρέα, παιδιά που είσαστε μαζί τόσο καιρό και ακόμη δεν μιλάτε καλά καλά, κι ενώ προσπαθείς να μιλήσεις, εσύ που κανονικά κάθεσαι σε μια γωνιά και ακούς αμέτοχη, και δεν σε ακούει κανείς ή σε κοιτάνε με απαξιωτικό βλέμμα, λογικό δεν είναι να μην θέλεις να ξαναβγείς μαζί τους; Αλλά ούτε που κατάλαβε τι εννοούσα. What a pity. Τσάμπα όλο αυτό το ξέσπασμα.
Προχθές, ο κολλητός μου, μου είπε να βγούμε μετά τις εξετάσεις. Και ρώτησα ποιοι θα είναι μαζί μας. Και όπως φαντάστηκα, οι γνωστοί. Καμιά δεκαπενταριά άτομα. Σε καφετέρια. Και του λέω με δισταγμό ότι δεν θα πάω. Και με ρώτησε γιατί. Ποιος με νευριάζει και μου τη σπάει. Και του είπα ΚΑΝΕΙΣ. Να *δίνει διπλή μούντζα στον εαυτό της*. Είχα την ευκαιρία να του εξηγήσω αλλά την άφησα να φύγει. Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι το επακόλουθο. Kirota. :|
Ναι, λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να βγαίνω πια, satisfied? Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει και τι πρόκειται να γίνει. Ίσως μείνω μόνη μου, για αρκετό καιρό. Ίσως για πολύ καιρό. Απλά...can we just leave it? Never talk about it again?
Η μάνα μου....η μάνα μου προσπαθεί με τον τρόπο που αυτή θεωρεί σωστό να καταλάβει το πρόβλημά μου, αυτό που έχω με τους φίλους μου και που δεν θέλω να βγαίνω πια μαζί τους και που έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Με ρωτάει συνέχεια γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν έχω όρεξη να βγω με τους φίλους μου και θέλω να βγαίνω μόνο με την ΕΚΑ, γιατί δεν γίνομαι λίγο πιο ανοιχτή. Της έχω εξηγήσει εκατό φορές ότι ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξω μόνο και μόνο για να γίνω αρεστή. Και μου λέει ότι αν είμαι σε μια παρέα πρέπει να μιλάω, και ότι αν πω βλακεία δεν πειράζει.
Τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα. Καθόμουν στον καναπέ, είχα δακρύσει και μετά άρχισα να κλαίω όταν της μιλούσα και της εξηγούσα. Προσπάθησα τόσο πολύ να κρατηθώ. Γιατί το μισώ αυτό. Να κλαίω μπροστά σε άλλους.
Και με ρώτησε γιατί κλαίω. Και της εξήγησα. Όταν βγαίνεις με παρέα, παιδιά που είσαστε μαζί τόσο καιρό και ακόμη δεν μιλάτε καλά καλά, κι ενώ προσπαθείς να μιλήσεις, εσύ που κανονικά κάθεσαι σε μια γωνιά και ακούς αμέτοχη, και δεν σε ακούει κανείς ή σε κοιτάνε με απαξιωτικό βλέμμα, λογικό δεν είναι να μην θέλεις να ξαναβγείς μαζί τους; Αλλά ούτε που κατάλαβε τι εννοούσα. What a pity. Τσάμπα όλο αυτό το ξέσπασμα.
Προχθές, ο κολλητός μου, μου είπε να βγούμε μετά τις εξετάσεις. Και ρώτησα ποιοι θα είναι μαζί μας. Και όπως φαντάστηκα, οι γνωστοί. Καμιά δεκαπενταριά άτομα. Σε καφετέρια. Και του λέω με δισταγμό ότι δεν θα πάω. Και με ρώτησε γιατί. Ποιος με νευριάζει και μου τη σπάει. Και του είπα ΚΑΝΕΙΣ. Να *δίνει διπλή μούντζα στον εαυτό της*. Είχα την ευκαιρία να του εξηγήσω αλλά την άφησα να φύγει. Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι το επακόλουθο. Kirota. :|
Ναι, λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να βγαίνω πια, satisfied? Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει και τι πρόκειται να γίνει. Ίσως μείνω μόνη μου, για αρκετό καιρό. Ίσως για πολύ καιρό. Απλά...can we just leave it? Never talk about it again?
Turn the lights off...
4 σχόλια:
Για ακόμη μια φορά, σε καταλαβαίνω. Έτσι ακριβώς νιώθω κι εγώ... Δεν αντέχω να βγαίνω με μια παρέα που αποτελείται απο 15+ άτομα τα οποία ούτε καν ξέρω! Προτιμώ να μένω μόνη μου.
Ξέρω πόσο άσχημο είναι αυτό το συναίσθημα... ;/
Απλά να ξέρεις ότι υπάρχουν γύρω σου άτομα που σε εκτιμούν... είτε η απόσταση που σας χωρίζει είναι μεγάλη, είτε είναι μικρή!
Σ'αγαπάμε γι'αυτό που είσαι!
Φιλάκια! <3
Weird fairy, το θέμα είναι το ότι εγώ που δε μιλάω κάνω το πρώτο βήμα για πρώτη φορά στη ζωή μου και πάει χαμένο. Μισώ αυτή την αδιαφορία. :\
Σε αυτό βασίζομαι και στην ελπίδα ότι κάποτε θα συναντηθούμε, γιατί ποτέ δεν θα είναι αργά.
Κι εγώ σας αγαπώ. :3
Φιλιά. <3
Χμφ... ξέρω καλά αυτό το απαξιωτικό βλέμμα όταν πας να μιλήσεις. Λες και συ δεν έχεις άποψη, δεν μπορείς να την εκφράσεις.
Εγώ θα πρότεινα καταρχήν να ηρεμήσεις και δεύτερον να μιλήσεις στον κολλητό σου. Δεν νομίζω να μη σε καταλάβει -εξάλλου αν κάποια στιγμή καταλάβει από μόνος του τι παίζει το πιθανότερο είναι να σου πει "και γιατί δεν μου το έλεγες ρε χαζό?"
Καλά ξεμπερδέματα και φιλιά πολλά <3
Timotei, ακριβώς. Λες και είσαι διακοσμητικό.
Αχ, έχω ηρεμήσει. Πιστεύω πως είμαι καλά τώρα. Στον κολλητό μου θα μιλήσω...όταν βρω τη δύναμη. Θα προσπαθήσω. Και δεν έχουμε χάσει επαφή με αυτόν, μια χαρά είμαστε, απλά δεν βγαίνουμε μαζί.
Θα με βρίσει το ξέρω. :P
Ευχαριστώ! Φιλιά. <3
Δημοσίευση σχολίου