Η καμήλα δεν κοιτάει την καμπούρα της, αλλά κοιτάει την καμπούρα του παιδιού της...

-Την είδατε την κόρη του Μ;

-Είναι πολύ άσχημη! 

-Τερατάκι! 

-Πάρα πολύ άσχημη!

-Χάλια!!

-Όταν ήταν μικρή ήταν όμορφη, πώς έγινε έτσι Θεέ μου;!

Έτσι όμορφα πέρασε σήμερα η ώρα στο φροντιστήριο. Θάψιμο, θάψιμο και πάλι θάψιμο. Ποιοί είστε εσείς ρε που θα κρίνετε έτσι τους άλλους; Σας έχει δοθεί από κάπου το αξίωμα του κριτή; Ή μήπως θεωρείτε τους εαυτούς σας τόσο ανώτερους από τους άλλους; Και στο κάτω κάτω, αν δεν σου αρέσει, μην κοιτάς. Κλείσε όμως το βόθρο, πριν βρεθεί εκτός ελέγχου. Δεν σου έφταιξε σε τίποτα το παιδί. 

-Ναι κυρία, το πιο κοντό από τα δύο αγοράκια, το ξανθό. Πίνει πάρα πολύ. Δε μου φαίνεται καλό παιδί.

Εσύ θα μας πεις ότι το παιδί δεν είναι καλό επειδή πίνει πολύ, που στο κάτω κάτω έτσι έχει μάθει στη χώρα του; Αν κι εσύ ήσουν Ουκρανίδα και έπινες όπως όλοι, θα σου άρεσε να σε κακολογούν μόνο και μόνο γι αυτό; Αν όλοι αυτοί που πίνουν δεν είναι καλοί άνθρωποι, τότε εσύ τι είσαι, που δεν πίνεις κιόλας; Κρίνεις χωρίς να ξέρεις, χωρίς να έχεις αποδείξεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει. Αυτό και μόνο σε κάνει χειρότερη. 

-Ε κυρία δεν έχουμε και κανένα καλό αγόρι στο φροντιστήριο!

-Ε πώς; Ο Π.

-Χαχαχα! Κυρία τώρα να σχολιάσω; Έχετε δει πώς περπατάει; Πώς κουνάει τον κώλο του; Μπλιάχ!

Ή μήπως ο Κ; Με τη φράντζα! Χαχαχαχα!

Πήγαινε εσύ κοπελιά στον γκόμενό σου και άσε όλους τους άλλους. Δεν σε υποχρέωσε κανείς να τον γουστάρεις τον άνθρωπο. Δεκτή η γνώμη σου, δεν σου αρέσει. Τελείωσέ το όμως εδώ. Πώς μπορείς και κοροϊδεύεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν σου αρέσει το περπάτημά του ή ο τρόπος που ντύνεται. Ελευθερία ελευθερία, αλλά το χουμε παραχέσει το ζήτημα. 

Σήμερα φαίνεται, ήταν η μέρα μου. Συνέχεια τέτοια θέματα. Δεν άντεξα άλλο, ξέσπασα. Δηλαδή, θα τους άρεσε αυτούς να τους κοροϊδεύουν έτσι πίσω από την πλάτη τους; Αν θέλουν, ας πάνε να τα πουν μπροστά τους, εκεί θα φανεί η μαγκιά τους. Όχι από μπροστά τι ωραία τι καλά και από πίσω τι σκύλα και τι άχρηστος. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι όλα τα μούτρα είναι κρυμμένα πίσω από μια ωραία εμφάνιση. Αλλά, όμοιος τον όμοιο αγαπά κι όμοιος τον όμοιο θέλει....

Μετά από τόσο καιρό, επέστρεψα με μια πολύ ευχάριστη ανάρτηση, deshou?

Τέλος πάντων, ελπίζω κάποτε να καταλάβουν πόσο λάθος συμπεριφορά έχουν. 

Mattaku...

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια κατάσταση...παράξενη. Ακόμη δεν μου έχει περάσει η ευσυγκινησία. Όμως, εκτός από αυτό, βρίσκομαι σε μια κατάσταση που τείνω να συγχωρώ εύκολα ή να έχω όρεξη να συγχωρήσω κάποιον, ενώ σκέφτομαι συνέχεια το περασμένο καλοκαίρι και στο καπάκι, προσπαθώ να ελέγξω την υπομονή μου.

Προχθές, βγήκα για χάρη του κολλητού μου με όλη την "παρέα". Και του το είπα. [περιττό να πω ότι μόλις είδα το τραπέζι στο οποίο πηγαίναμε να κάτσουμε μου ρθε συγκοπή.] Αλλά λέω εντάξει, λίγες ώρες είναι θα περάσουν, απλώς μην ασχολείσαι μαζί τους. Κι έτσι έκανα. Από κει άρχισα να ελέγχω την υπομονή μου. Λίγο αργότερα, μαζεύτηκαν πιο κοντά και άρχισαν να παίζουν χαρτιά [πόκερ αν δεν απατώμαι] χωρίς να μου προτείνουν να παίξω. Και ήταν κι αυτός εκεί. Είχαμε περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι μαζί...Το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου. Άσχετα με το τι προέκυψε αργότερα. Και σκεφτόμουν συνέχεια το πώς περάσαμε πέρυσι το καλοκαίρι. Σοβαρά, ήταν από τις λίγες φορές που ένοιωσα χαρούμενη που ζω. Και σκέφτηκα, ότι θα ήθελα να τα ξεχάσουμε όλα και να αρχίσουμε ξανά. Μια καινούρια αρχή....Ακόμη κι αν πληγώθηκα όσο ποτέ, θα ήμουν πρόθυμη να τα συγχωρήσω όλα, αρκεί να γυρνούσαν όλα όπως ήταν πέρυσι το καλοκαίρι. Να μην άλλαζε τίποτα. Αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τόση αχαριστία. Ενώ δικό του [και του άλλου] ήταν το φταίξιμο, εγώ φαίνομαι η κακιά. Μα τον Ζέχελ, αυτό που μου συνέβη πέρυσι δεν υπάρχει, απλά. Κι όμως, εγώ που υπήρξα το θύμα είμαι πρόθυμη να τα ξαναβρώ μαζί τους ενώ εκείνοι με έχουν γραμμένη. Τι να πεις...Λάθος μου, gomen ne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν αντέχω άλλο την γκρίνια και τους ωραίους χαρακτηρισμούς. Σήμερα πάλι τα άκουσα. Μπαίνει στο δωμάτιο και αρχίζει...Για τον υπολογιστή και τα γνωστά. Και με ρωτάει αν θα βγω, ενώ της δίνω αρνητική απάντηση. Και μου λέει ούτε αύριο θα βγεις [θα γράψω παρακάτω για αύριο]. Και της λέω καλά. Και με είπε εγωίστρια. Εγωίστρια. Και την ρωτάω γιατί είμαι εγωίστρια, κρατώντας χαμηλούς τους τόνους. Και απλά δεν απαντούσε. Ναι, εγώ είμαι αυτή. Μια εγωίστρια που σκέφτεται μόνο το τομάρι της. Προχθές, πάλι, μου έκανε παράπονα ότι δεν την βοηθάω ποτέ και ότι θέλει μια φορά να με ακούσει να ενδιαφερθώ αν χρειάζεται κάτι. Και πάλι εγώ η εγωίστρια που δεν την νοιάζει κανείς εκτός από το τομάρι της. Δεν αντέχω άλλο. Ας μη με γεννούσες, δικό σου το λάθος. Τι λάθος; Λαθάρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όσο για αύριο, υπάρχει μία πιθανότητα να κάνω το δεύτερό μου μύτινγκ. Με τον Sorazal the Erised. [<3] Αχά. Ελπίζω μόνο να έρθει και να μην αλλάξουν τα πράγματα. =\ Έχω πολύ άγχος. -__-

Λίγο ανακατοσούρα η ανάρτηση, αλλά έτσι κι αλλιώς και στο μυαλό μου επικρατεί χάος.
Η ελπίδα όμως, πεθαίνει πάντα τελευταία. Και.....nankurunaisa...Το πιστεύω. :)

Watashi wa baka desu.

I feel like crying now. I wonder why. I'm not even sad. But, I really, really feel like crying. It's happiness. I'm sure this is happiness. What else could it be?...

Όλως περιέργως, τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνουν μόνο καλά πράγματα. Μετά από τόσο καιρό μοναξιάς και απομόνωσης, επιτέλους νοιώθω όμορφα. Συνήθιζα να είμαι στενοχωρημένη και να κλαίω όλη μέρα στο δωμάτιό μου, χωρίς να έχω όρεξη ούτε για να φάω. Τώρα όμως, είμαι χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη γιατί πιστεύω πως αξίζω να είμαι κι εγώ έστω για λίγο ευτυχισμένη. 

Ναι, είμαι χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη. Κανείς δε μπορεί να πει το αντίθετο. Κι όμως, θέλω να κλάψω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να σκέφτομαι κάτι κακό ή καλό (βασικά ό,τι και να σκεφτώ, μου έρχεται να κλάψω), απλά τα δάκρυα κυλάνε. Και όταν γίνεται, νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και δε μπορώ να σταματήσω. Ίσως με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, ίσως έτσι φεύγει ένα βάρος από πάνω μου.  Ίσως πάλι είναι ορμονικό. Δεν ξέρω. Απλά δε μπορώ να βρω κάποιο λόγο...Γιατί είμαι τόσο χαζή; Τόσο καιρό ήθελα να είμαι χαρούμενη ώστε να σταματήσω να κλαίω, και τώρα που είμαι, ακόμα κλαίω. Αλλά γιατί; Γιατί; 

Nankurunaisa...

Everything in the end will be fine...

Όλα θα πάνε καλά. Όλα πάνε ήδη καλά. Ξέρω πως αργότερα θα γίνει πάλι κάτι που θα τα καταστρέψει όλα. Αυτό που μετράει όμως είναι το παρόν. Καλύτερα να το απολάυσω όσο μπορώ, έτσι;

Τις τελευταίες μέρες δεν ήμουν και πολύ καλά. Ο κολλητός μου είχε αλλάξει και αυτό δεν ήταν καλό ούτε για εμένα ούτε για εκείνον. Είχαμε πολλές μέρες να μιλήσουμε και σκεφτόμουν ότι κάτι έκανα και τον απομάκρυνα. Έριξα το φταίξιμο σε μένα πάλι. Χθες, πήγαμε σε ένα τοπικό λάιβ που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή και μου μίλησε, μου εξήγησε. Ήμουν σίγουρη ότι τον είχε επηρεάσει εκείνος...Ευτυχώς ξέκοψε. Κατάλαβε ότι του έκανε κακό και έγινε ξανά ο παλιός καλός Κ. Τον είδα να χαμογελάει ξανά. Είμαι τόσο χαρούμενη.

Άρχισα να ξανακάνω παρέα με την Κ. Πίστευα ότι  δεν το χρειαζόμουν. Όμως, είμαι χαρούμενη που κάνουμε και πάλι παρέα. Νοιώθω όμορφα. Δεν γίνεται να είναι όλα όπως τα θέλω, ας μην είμαι πλεονέκτρα. Μου φτάνει που μιλάμε και είμαστε καλά, και ελπίζω να αισθάνεται το ίδιο.

Χθες, στο λάιβ, ήρθε και η Ε. Δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω, αλλά μόλις την είδα κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να βαρεθώ. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Η μουσική ήταν πάρα πολύ δυνατά και ο λαιμός μου ακόμα πονάει. Τ_Τ 

Χαλάλι όμως. Περνάω πολύ καλά όταν είμαι μαζί της. Είναι από τα πολύ λίγα άτομα που ξέρει τόσα για εμένα στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα κι έτσι μπορώ να της μιλάω για ό,τι με απασχολεί. Δεν θέλω να την χάσω.

Αύριο, θα πάω θάλασσα. Δεν είχαμε πρόθεση να πάμε, αλλά δεν πρόκειται απλά για ένα ταξιδάκι, πρόκειται για το πρώτο μου μύτινγκ! Αχά. Η Clary Fray (του ΧάριΓουορλντ ντε) μου είπε ότι θα πήγαινε διακοπές κοντά στην πόλη μου και εννοείται δεν έχασα ευκαιρία. Είμαι ενθουσιασμένη που οι γονείς μου δεν αρνήθηκαν. Θα την συναντήσω επιτέλους. Έχω λίγο άγχος. *blush* Αλλά θα περάσω τέλεια.-

Πίστευα ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι το χειρότερο μέχρι τώρα. Έκανα όμως λάθος. Έχω το προαίσθημα ότι θα είναι από τα καλύτερα. Και το εύχομαι, γιατί το χρειάζομαι. Καλή σας μέρα! *chu*

Loveless...

Please, please. 

Don't cry like that. 

I'm going to go mad. 

I don't want to see you again. 

I need to see you again... 

I'm sick of it. 

Because as soon as we have to say goodbye... 

I want to die. 

Είναι παράξενο το πόσο με επηρρεάζουν οι ταινίες, οι σειρές, τα ανιμέ. Τη συγκεκριμένη στιγμή, αναφέρομαι σε ανιμέ, συγκεκριμένα. Φαίνονται τόσο...αληθινά. Όσα έχω δει μέχρι τώρα, ήταν υπέροχα, τα λάτρεψα. Πρέπει να πω ότι...πιστεύω πως αυτά που έχω δει, δείχνουν κάτι από την πραγματικότητα. Τον πραγματικό κόσμο, έτσι άσχημος όπως είναι. Ακόμη και πέρα από σπλατεριές και μυθοπλασίες, βγάζουν κάτι το αληθινό. Και δεν το αντέχω αυτό. Είμαι πολύ ευαίσθητη ε; Ή μήπως καλύτερα ελαφρόμυαλη; 

Tomokaku, αυτό για το οποίο ήθελα να γράψω είναι ένα ανιμέ συγκεκριμένα. Το είχα δει παλαιότερα, αλλά το είδα για δεύτερη φορά χθες. Λέγεται Loveless. Είναι ελλιπές, αλλά αφού δεν μπορώ να βρω εδώ μάνγκα, βλέπω το ανιμέ και παίρνω σκόρπιες πληροφορίες από το ίντερνετ. Γι αυτό, συγχωρήστε τυχόν λάθη μου.

Την πρώτη φορά που το είδα, ένοιωσα ταυτισμένη με τον Ritsuka, τον πρωταγωνιστή που κανονικά ονομάζεται Loveless.  Ένα παιδί που έχασε τον αδερφό του Seimei ή αλλιώς Beloved, σε μια πυρκαγιά. Βασικά, δολοφονήθηκε από μια οργάνωση φέροντας το όνομα Seven Moons. Από τότε, άλλαξε δραματικά. Έγινε άλλο παιδί. Μέχρι και η ίδια του η μάνα τον αρνήθηκε, λέγοντας ότι αυτό δεν είναι το παιδί της πραγματικά. Την πρώτη του μέρα στο καινούριο του σχολείο γνώρισε έναν άντρα, τον Soubi, ο οποίος του είπε ότι ήταν καλός φίλος του Seimei. Έτσι ο Ritsuka τον εμπιστεύθηκε. Αργότερα έμαθε ότι ο Soubi και ο Seimei ήταν ζευγάρι - Fighter & Sacrifice αντίστοιχα. Μάχονταν σε μάχες ξορκιών με λόγια. Ο Soubi είπε στον Ritsuka ότι ο Seimei τον διέταξε να τον προσέχει και να γίνει δικός του πολεμιστής (Fighter). Κάθε ζευγάρι είχε έναν ιδιαίτερο δεσμό, και μόνο με βάση την αγάπη μπορούσες να νικήσεις σε μια τέτοιου είδους μονομαχία. Για τον καθένα υπήρχει μόνο ένας με τον οποίο θα μπορούσε να είναι ζευγάρι. Και οι δύο αυτοί έφεραν το ίδιο όνομα.

My point is, o Ritsuka μέχρι την ημέρα που γνώρισε τον Soubi και έκανε νέους φίλους, δεν ήξερε τι θα πει αγάπη. Δεν την είχε βιώσει. Αν και υπέφερε, την ένοιωθε τελικά. Ένοιωσε ζωντανός και βρήκε το λόγο για να ζει. Ακόμη και χωρίς τον αδερφό του. Ο Seimei ήταν ο λόγος που ο Ritsuka βρέθηκε πολλές φορές σε κύνδυνο. Ο Soubi, αν και είχε πάρει διαταγή από τον Seimei να γίνει ζευγάρι με τον Ritsuka, στη διάρκεια τον αγάπησε πραγματικά. Στο τέλος του ανιμέ, είχα πλαντάξει στο κλάμα. Ο Ritsuka ρώτησε τον Soubi: "Αν ο Seimei γύριζε και σου έλεγε να με σκοτώσεις θα το έκανες;"  Και ο Soubi του είπε: "Ναι. Αλλά μόλις το έκανα θα πέθαινα κι εγώ, γιατί δεν θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή χωρίς εσένα..." Μα τον Ζέχελ, δηλαδή.

Once I desire something, I cannot undesire it. 

I will desire it until I have it.

But there is no end.

No matter how much I take, I still want it.

Ίσως δεν έχω συγκηνηθεί περισσότερο. Ήταν από τα πιο όμορφα ανιμέ που έχω δει, πείτε με ρηχή, πείτε με χαζή. Δε με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι μου άγγιξε την ψυχή. Ξέρω ότι δεν καταλάβατε πολλά γιατί ως γνωστόν δεν είμαι καλή στις περιγραφές. Αξίζει όμως να δείτε το ανιμέ ή να διαβάσετε το μάνγκα. Ειδικά αν είστε σαν εμένα. 

Κατά βάθος, πιστεύω ότι ζηλεύω. Κάθε φορά που βλέπω ανιμέ, ταινίες, σειρές που έχουν να κάνουν με αγάπη...σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γινόταν σε εμένα αυτό. Μακάρι να ήταν αλήθεια. Λοιπόν, απλά είχα την ανάγκη να γράψω γι αυτό, γιατί κανείς δεν επρόκειτο να με άκουγε αν μιλούσα γι αυτό. Κάθε μέρα, θα μπαίνω και θα το διαβάζω, ακόμη κι αν με κάνει να στενοχωριέμαι σα χαζό.  :P:

How about...life?

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Ειλικρινά. Δε με αναγνωρίζω πλέον. Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω τι να κάνω. Δε~ν ήμουν έτσι εγώ. Άλλαξα πολύ. Άλλαξα πολύ, πριν 3 χρόνια και μετά ξανάλλαξα περισσότερο, πριν 8 περίπου μήνες. Εξαιτίας εκείνου. Εξαιτίας και εκείνου. Συνειδητοποίησα μερικά πράγματα, πειραματίστηκα και σκέφτηκα πολλά. Και τελικά νομίζω κι ελπίζω πως κατέληξα κάπου, αλλά μου φαίνεται σαν αδιέξοδο. Δεν θέλω να αλλάζω άλλο. Θέλω να παραμείνω έτσι, η Escapist που ξέρω.

Σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασα τη σχολική χρονιά που τελειώνει σε λίγες ημέρες και δεν τα πιστεύω. Έμαθα τόσα πράγματα, πέρασα από τόσες φάσεις, γνώρισα τόσα άτομα, γέλασα και πέρασα καλά, έκλαψα, μελαγχόλησα, στενοχωρήθηκα, ωρίμασα, ερωτεύτηκα. Η διάθεσή μου, απ' την μια άκρη στην άλλη, ταλαντεύτηκε και ποτέ δεν έμεινε σταθερή. Και ούτε πιστεύω πως θα το κάνει. 

Όμως, δεν έχω όρεξη για απολογισμό της χρονιάς που φεύγει γιατί είναι παρελθόν, και δε μπορώ να το σκέφτομαι γιατί δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ. Ό,τι έγινε, έγινε, κακά τα ψέμματα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Αυτό που θέλω να πω, πάντως, είναι ότι η ζωή μου όπως την ήξερα, άλλαξε. Σε αυτό βοήθησε κι εκείνος, που με απογοήτευσε. Αλλά και ο Φούτερ. Αχ, ο Φούτερ. Δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο γι' αυτόν, γιατί όλη η ανάρτηση θα είναι εκτός θέματος και πολύ μελό.

Αυτό που με άλλαξε, όμως, θετικά ήταν κάτι που έγινε την ημέρα των γεννεθλίων μου, 24 Οκτώβρη. Το ωραιότερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει κάποιος. Η φίλη μου, Κ., με έπεισε να γίνω μέλος στο HarryWorld, το πλέον δεύτερο σπίτι μου. Εκεί γνώρισα ΤΑ άτομα. Δε μετανιώνω για τίποτα. Μόνο που μερικές φορές φάνηκα ψυχρή και απόμακρη. Αλλά, έτσι είμαι εγώ, και δε μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω. Με τον καιρό έκανα φίλους σε αυτό το φόρουμ, και όποιος πει ότι δεν είναι πραγματικοί φίλοι, ας έρθουν, εδώ θα είμαι να απαντήσω. Βοήθησε βέβαια και τούτο το μπλογκ, αφού με βοήθησε να εκφραστώ και να καταλάβω πόσο πολύ μοιάζω με κάποια άτομα από εκεί μέσα. 

Εκεί, μοιράστηκα το όνειρο. Και έμμεσα, το έζησα. Ταξίδεψα στη Φινλανδία και στην Ιαπωνία με τις συναδέλφισες στην τρέλα. Πήγα στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι με τον μπαμπάκα μου και τον Διευθυντή μου. Μαγεύτηκα από την αυθεντικότητα κάποιων ανθρώπων και, ακόμη κι αν δεν έχουμε μιλήσει ώρες ολόκληρες, νοιώθω ότι τους ξέρω. Ξαφνιάστηκα που κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη κλειστή και απαισιόδοξη. Αυτά τα άτομα...Μου έχουν δώσει τόσο θάρρος και κουράγιο που δεν μπορούσα να το βρω πουθενά. Με έκαναν να χαμογελάσω, να δακρίσω από χαρά και συγκίνηση, να πιστέψω έστω και για λίγο ότι κάτι αξίζω. 

Έχω καταλάβει ότι η ζωή δεν θα τα φέρει ποτέ όπως τα θέλω. Με κάτι κακό κι ανάποδο όμως, θα φέρει και κάτι καλό κι όμορφο, που ακόμη κι αν δεν κρατήσει για πολύ, θα μείνει ως ανάμνηση και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Έτσι κι εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη χρονιά. Με όλα τα όμορφα και τα άσχημα που πέρασαν. Και κυρίως, ποτέ δεν θα ξεχάσω εσάς, γλυκά μου μαγικά πλάσματα. Κανέναν σας. Suki da yo.

Heippa, rakkailleni. Θα τα πούμε. Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε όσο περισσότερο μπορείτε. 

Δυσκολία έκφρασης

Όπως εκφράζει και ο τίτλος, έχω δυσκολίες στην έκφρασή μου. Βασικά, στην προφορική μου έκφραση. Δε μπορώ να βγάλω αυτό που θέλω όταν μιλάω. Μου είναι πολύ δύσκολο. Ίσως φταίει το ότι για να πω/εκφράσω κάτι, πρέπει πρώτα να το σκεφτώ καλά, γιατί: Δεν θέλω να πω καμιά κοτσάνα, δεν θέλω να πω κάτι που μπορεί να προσβάλλει κάποιον, δεν θέλω να κάνω κάποιο λάθος και να μην καταλάβει ο άλλος τι θέλω να πω. Ακόμη κι αν ξέρω πως να απαντήσω, πρέπει πρώτα να σκεφτώ τον τρόπο να το εκφράσω όμορφα. Και στο σχολείο έχω αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή, φτάνω στο σημείο να προτιμώ να γράψουμε απροειδοποίητο τεστ, παρά να με εξετάσει ο καθηγητής. Γιατί θα κομπιάζω και δεν θα έχω ευφράδεια λόγου, ενώ μπορεί να είμαι και η πιο διαβασμένη στην τάξη (ναι, συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά :P). 

Τις περισσότερες φορές, όταν μιλάω πολύ, είναι όταν είμαι στα κέφια μου, αλλά και πάλι λέω ό,τι μου κατέβει. Το κάνω συχνά με την κολλητή μου. Δηλαδή, αν ακούσετε τι λέμε....εντελώς τρελά πράγματα. Καθόλου του χαρακτήρα μου. Αλλά μάλλον μόνο γι' αυτά μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Και μάλλον επειδή η κολλητή μου δεν πρόκειται να με κοροϊδέψει αν πω κοτσάνα. Δεν μετανιώνω όμως για τις συζητήσεις μας. ^__^

Έτσι, λοιπόν, βρίσκω καταφύγιο στο γράψιμο. Μη φανταστείτε τίποτα ιστορίες, ποιήματα και τραγούδια. Απλά γράφω αυτά που νοιώθω, όπως και τώρα. Αν, ας πούμε, ήθελα να μιλήσω σε κάποιον γι' αυτό το θέμα, θα το έλεγα σε μια πρόταση. Και θα το εξέφραζα και λάθος. Εκτός αν έκανα προσχεδιασμένο προφορικό λόγο. :P  Αν κάποιος συγκρίνει όλα αυτά που γράφω, με αυτά που λέω, θα πει ότι είτε είμαι διχασμένη προσωπικότητα, είτε κάποιος μου τα γράφει κι εγώ είμαι απλώς ένα τούβλο. :P  

Αυτό όμως δε με βοηθάει. Όχι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά σε κοινωνικό. Η άμεση επικοινωνία είναι η σημαντικότερη όλων. Και θα πρέπει να το συνηθίσω. Θα πρέπει να μάθω να μιλάω. Θα πρέπει, με λίγα λόγια, να αποβάλλω τον φόβο που με κυριαρχεί συνεχώς, τον φόβο της αποτυχίας και του τι θα πουν οι άλλοι. Στον Βόλντεμορτ οι άλλοι! :|