Watashi wa baka desu.

I feel like crying now. I wonder why. I'm not even sad. But, I really, really feel like crying. It's happiness. I'm sure this is happiness. What else could it be?...

Όλως περιέργως, τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνουν μόνο καλά πράγματα. Μετά από τόσο καιρό μοναξιάς και απομόνωσης, επιτέλους νοιώθω όμορφα. Συνήθιζα να είμαι στενοχωρημένη και να κλαίω όλη μέρα στο δωμάτιό μου, χωρίς να έχω όρεξη ούτε για να φάω. Τώρα όμως, είμαι χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη γιατί πιστεύω πως αξίζω να είμαι κι εγώ έστω για λίγο ευτυχισμένη. 

Ναι, είμαι χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη. Κανείς δε μπορεί να πει το αντίθετο. Κι όμως, θέλω να κλάψω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να σκέφτομαι κάτι κακό ή καλό (βασικά ό,τι και να σκεφτώ, μου έρχεται να κλάψω), απλά τα δάκρυα κυλάνε. Και όταν γίνεται, νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και δε μπορώ να σταματήσω. Ίσως με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, ίσως έτσι φεύγει ένα βάρος από πάνω μου.  Ίσως πάλι είναι ορμονικό. Δεν ξέρω. Απλά δε μπορώ να βρω κάποιο λόγο...Γιατί είμαι τόσο χαζή; Τόσο καιρό ήθελα να είμαι χαρούμενη ώστε να σταματήσω να κλαίω, και τώρα που είμαι, ακόμα κλαίω. Αλλά γιατί; Γιατί;