A little trip...

Λοιπόν, χθες πήγαμε εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο στο Φράγμα του Θησαυρού, κοντά στη Δράμα. Μας είχαν πει πως θα φτάναμε εκεί κατά τις 11 το πρωί και μετά θα μας πήγαιναν στην Ξάνθη για βόλτα. Φτάσαμε εκεί γύρω στις 12 παρά και μέχρι να πάμε μας βγήκε η πίστη. Ένας δρόμος γεμάτος στροφές, λες και κάναμε το γύρο μερικών βουνών. Αλλά εγώ δεν είχα κανένα πρόβλημα.
Ήμουν μόνη στο λεωφορείο, γιατί η κολλητή μου δεν ήρθε και δεν έχω πολλές παρτίδες με άλλα παιδιά - ο κολλητός μου ήταν στο άλλο λεωφορείο. Και να σου πω, καλύτερα. Μου άρεσε η διαδρομή, άκουσα τα τραγουδάκια μου, δάκρυσα, σκέφτηκα και είχα έναν κόμπο στο λαιμό και με πονούσε το στομάχι μου. Σκεφτόμουν συνέχεια εκείνον. Συνέχεια. Γελοίο, το ξέρω.
Μόλις φτάσαμε εκεί, μας μιλησε ένας κύριος για το Φράγμα αλλά και για το υδροηλεκτρικό εργοστάσιο, εκεί στο Νέστο. Έκανε πολύ κρύο, αλλά το ευχαριστήθηκα, γιατί όταν ο άνεμος είναι κρύος, τον αισθάνεσαι πιο καθαρό. Η θέα ήταν απλά μαγική. Ορίστε μια φωτογραφιούλα...<3

Μετά ξεκινήσαμε για Ξάνθη. Φτάσαμε κατά τις 2 το μεσημέρι. Εγώ δεν πεινούσα καθόλου, δεν είχα φάει τίποτα όλη μέρα. Ήρθε ένας γνωστός μας που σπουδάζει εκεί και πήγαμε για φαϊ - για τους άλλους - και μετά πήγαμε σε μια καφετέρια και παίξαμε για πρώτη φορά Jungle Speed. Περιττό να πως πως όλοι πορωθήκαμε. Μας άφησαν μέχρι τις 4 - ναι τόσο λίγο. Όταν μαζευτήκαμε για να φύγουμε, μου είχαν πάρει τη θέση του λεωφορείου και έκατσα με κάποιον φίλο. Ο δρόμος της επιστροφής ήταν πιο εύκολος. Αν και εμένα το ίδιο μου έκανε. Σκεφτόμουν όλη την ώρα. Προς το τέλος, πήγαν μπροστά κάποια παιδιά, έβαλαν τραγούδια και άρχισαν να τραγουδάνε. Εγώ και άλλα 2 παιδιά είμαστε έτοιμοι να κόψουμε φλέβα. Δεν είχα και μπαταρία για να ακούσω μουσική. Αλλά εντάξει, έκανα υπομονή όπως πάντα, δεν έδεινα σημασία, απλά σκεφτόμουν τα δικά μου. 

Πάντοτε όταν τελειώνει μια εκδρομή, όπου και όσες μέρες και να ναι, δε μου αρέσει. Δε μου αρέσει να γυρνώ σπίτι...Αγαπώ τα ταξίδια...Τελικό συμπέρασμα: πέρασα αρκετά καλά, αν και θα περνούσα ακόμη καλύτερα αν είχε έρθει και η κολλητή μου. Αλλά ας μην είμαστε αχάρηστοι.

Αυτή η εβδομάδα δεν ήταν και απ τις καλύτερες, αν και είχε και τα καλά της, δε μπορώ να πω. Μάλιστα, είχε και τα πολύ καλά της. 

Άντε σας καληνυχτίζω. Ελπίζω να είστε καλύτερα από μένα. Φιλιά. <3

...to my wondeland <3....

I didn't only lose things...

There is only one thing that makes a dream impossible to achieve: the fear of failure...

Πάντοτε έρχονται περίοδοι που νοιώθουμε μόνοι, που μας πηγαίνουν όλα στραβά, που νοιώθουμε πως χάνουμε τους πάντες και τα πάντα και που δεν θέλουμε άλλο τη ζωή μας. Γι' ακόμη μία φορά, έφτασε αυτή η περίοδος για μένα. Όπως λένε..."Μετά την καταιγίδα, έρχεται ο ήλιος, αλλά και μετά τον ήλιο, έρχεται η καταιγίδα."...

Πολλές φορές σκέφτομαι τον καιρό που πέρασε, τί άφησε πίσω του και τί πήρε μαζί του. Τις περισσότερες φορές βλέπω πως τα πήρε όλα κι έφυγε. Κοιτάω πίσω, και βλέπω τόσα άτομα που γνώρισα και δέθηκα μ' αυτά, τα αγάπησα, δεν είναι πια εδώ. Έχουν, για κάποιο λόγο, απομακρυνθεί απ' τη ζωή μου. Ίσως, φταίω 'γω, ίσως δεν άντεξαν την σιωπή μου και τον χαρακτήρα μου. Ίσως πολύ απλά βαρέθηκαν. Σκέφτομαι το πόσο ωραία ήταν μαζί τους και το πόσο χαρούμενη ήμουν, όπως φαίνονταν κι αυτοί χαρούμενοι, κι ας μου έκαναν συνέχεια παρατηρήσεις για την σιωπή μου. Μελαγχωλώ και παίρνω όλη την ευθύνη πάνω μου. Νοιώθω πως εγώ τους έδιωξα, πως έφυγαν γιατί θεώρησαν ότι θέλω να 'μαι μόνη. Όμως, ποτέ μου δεν παραπονέθηκα για κάτι, σε κανέναν. Ποτέ δεν χάλασα χατήρι σε κάποιον που το άξιζε και το ζητούσε με όλη του την καλή διάθεση. Πάντοτε ήμουν εκεί, κι ας ήμουν σιωπηλή, κι όπως λένε..."Αυτός που δεν καταλαβαίνει τη σιωπή σου, δεν καταλαβαίνει ούτε τα λόγια σου."...Το ξέρω πως δεν είναι καλό για τον εαυτό μου να τα κρατάω όλα μέσα μου και να ξεσπάω στον  εαυτό μου, γιατί δε μπορεί να φταίω για όλα εγώ. Κι όμως, έτσι με κάνουν τα γεγονότα να νοιώθω. Δε μπορώ να καταλάβω...Δε μπορώ ούτε καν να το συζητήσω με κάποιον, γιατί πολύ απλά δε θέλω να τους επιβαρύνω, ενώ ξέρω πως αυτό είναι λάθος. 

Πλέον, έχω αγανακτήσει απ' τους ανθρώπους. Δε θέλω να πονάω κανέναν, αλλά με φτάνουν στο αμήν, κι ενώ εγώ τους φέρθηκα σωστά (και το πιστεύω αυτό), αυτοί με εκμεταλεύτηκαν και με πλήγωσαν. Τους έχω σιχαθεί όλους. Κι όλα αυτά τα κρατώ μέσα μου, αλλά δε με γεμίζουν τόσο με οργή παρά με απογοήτευση. Somebody get me through this nightmare...

Κι όμως, νοιώθω πως ακόμα υπάρχει ελπίδα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, καλό ή κακό, ό,τι και να είναι...Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και τα άτομα που έφυγαν απ' τη ζωή σου, έφυγαν για να δώσουν θέσεις σε άλλα άτομα που θα σε αγαπήσουν πραγματικά, όπως είπε και μια φίλη...Η ζωή συνεχίζεται. Ποτέ δεν πρέπει να απελπιζόμαστε και να τα παρατάμε...

Να έχετε μια υπέροχη βραδιά και μια υπέροχη μέρα αύριο που θα λείπω, γιατί θα πάω εκδρομούλα με το σχολείο στην Ξάνθη. :)

Και ποτέ δεν θα ξεχάσω, πως δεν έχω μόνο χάσει πράγματα...

Ιθάκη...

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

να εύχεσαι να ναι μακρύς ο δρόμος,

γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, 

τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,

τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,

αν μέν'  η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή

συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.

Τους Λαιστρυγόνας και του Κύκλωπας,

τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,

αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,

αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.

Να εύχεσαι νάναι μακρύς ο δρόμος,

Πολλά τα καλοκαιρινά πρωϊά να είναι

που με τι ευχαρίστησι, με τι χαρά

θα μπαίνει σε λιμένας πρωτοειδωμένους

να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,

και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,

σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κ' έβενους,

και ηδονικά μυρωδικά κάθε λογής,

όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά

σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,

να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.

Πάντα στον νου σου νάχεις την Ιθάκη.

Το φθάσιμον εκεί είν' ο προορισμός σου.

Αλλά μη βιάζεις το ταξείδι διόλου.

Καλλίτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει'

και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,

πλούσιος με όσα κέρδισες στο δρόμο,

μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.

Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξείδι.

χωρίς αυτήν δεν θάβγαινες στον δρόμο.

Αλλά δε έχει να σε δώσει πια.

Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.

Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,

ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Ίσως είναι το αγαπημένο μου ποίημα. Τόσο ουσιώδες, βαθυστόχαστο και με τόσο μεγάλο νόημα. Το κάναμε εδώ και λίγες μέρες στην λογοτεχνία στο σχολείο. Το είχαμε διαβάσει και στην 1η Γυμνασίου, στην Οδύσσεια. Είναι γεμάτο μηνύματα και παρακίνηση να συνεχίσεις να αγωνίζεσαι να πετύχεις τους στόχους που έχεις βάλει. Ακόμα κι αν δεν τους φτάσεις ποτέ, θα έχεις τουλάχιστον προσπαθήσει. Και η προσπάθεια είναι αυτή που μετράει, όπως μας λέει και ο ποιητής. Γιατί τί είναι η ζωή χωρίς στόχους; Στην ουσία, ο άνθρωπος που δεν θέτει κάποιους στόχους στη ζωή του, δεν ζει, απλά υπάρχει. Είπαμε, και τις χαρές της ζωής θα απολαύσεις με το παραπάνω και θα γλεντήσεις, αλλά πρέπει να αποκτήσεις και κάποιες γνώσεις. Διότι, κατά τη γνώμη μου και νομίζω πολλών ακόμα, με τη γνώση ο άνθρωπος μπορεί να κάνει τα πάντα, είναι ότι σημαντικότερο. 
Και τώρα κλείνω την τελευταία ανάρτηση αυτής της ημέρας με μια γλυκιά καληνύχτα και το υπέροχο αυτό ποίημα:

Απολαύστε και όνειρα γλυκά...

Lapsuuden muistot ...

Χθες το μεσημέρι, γυρνόντας σπίτι μετά το σχολείο, είδα ότι η μαμά μου είχε κατεβάσει απ' το πατάρι το παλιό βίντεο για βιντεοκασέτες που είχαμε, όταν δεν είχαν βγει ακόμη τα DVD-players. Εδώ και πόσο καιρό την παρακαλούσα να το κάνει. Επιτέλους, είπα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη, θα έβλεπα τα παιδικά που έβλεπα όταν ήμουν μικρή και θα αναπολούσα για χιλιοστή φορά. Πόσο συγκινήθηκα...Ειδικά αυτές τις μέρες, σκέφτομαι συνέχεια το πως ήταν τα πράγματα παλιά. Πάντοτε μου λείπουν αυτές οι μέρες, τα γεμάτα ζωή και ελευθερία παιχνίδια που κάναμε με τους φίλους. Ξέρω πως η ζωή συνεχίζεται, πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και πως όλα εξελίσονται. Κι όμως...δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι το πόσο ανέμελα ζούσαμε, και το ότι το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν το ποια κούκλα θα αγοράζαμε πρώτα και ποια ρούχα θα της ταίριαζαν. Σκέφτομαι πως είχα μια πολύ καλή και ευχάριστη παιδική ηλικία, μάλλον γι' αυτό τη νοσταλγώ τόσο πολύ. Σήμερα, είδα μετά από σχεδόν 9 χρόνια ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά: Ο Χοντρός και ο Λιγνός. Πόσες αναμνήσεις...Θυμόμουν την κάθε σκηνή και καθετί που έλεγαν. Αυτά είναι κειμήλια, όσο χαζό κι αν ακούγεται για τους περισσοτέρους. Πόσο χαίρομαι που δεν τα 'χε πετάξει. Είναι οι αναμνήσεις μου, ένα απ' τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχω στην κατοχή μου, γιατί όταν βλέπω πόσο χάλια πραγματικά είναι η κατάσταση στις μέρες μας, σκέφτομαι ότι τουλάχιστον κάποτε ήμουν χαρούμενη. :)

...ovat vain valoa tämän ikuinen tunneli ... 

Κάθε αρχή και δύσκολη...

Έτσι δε λένε; Ε λοιπόν, εγώ το πιστεύω. Κι έτσι ξεκινώ κάτι πρωτόγνωρο για 'μένα, κάτι που ποτέ δεν είχα σκεφτεί να κάνω. Το δικό μου μπλογκ. Δύσκολο. Μπορεί να ακούγεται χαζό, αλλά για 'μένα είναι δύσκολο, ακόμα. Ευελπιστώ να συνηθίσω, γιατί ποτέ δεν ήμουν καλή στο να δείχνω τα συναισθήματά μου και να λέω στους άλλους τι σκέφτομαι. Νομίζω, όμως, πως τώρα τελευταία έχω την ανάγκη αυτή. Δεν έχω την απαίτηση να με καταλάβετε, ούτε να με ακούσετε, γιατί το κάνω για τον εαυτό μου και μόνο. Εδώ θα μπορέσω να εκφραστώ για οτιδήποτε και να βοηθήσω τον εαυτό μου. Μην περιμένετε φιλοσοφίες κτλπ, μόνο προσωπικές σκέψεις και απόψεις. Δε ξέρω τι άλλο να πω, σ' αυτή την πρώτη μου ανάρτηση. Θα προσπαθήσω να είμαι συνεπής.

Hauskaa päivän jatkoa. :)