I didn't only lose things...

There is only one thing that makes a dream impossible to achieve: the fear of failure...

Πάντοτε έρχονται περίοδοι που νοιώθουμε μόνοι, που μας πηγαίνουν όλα στραβά, που νοιώθουμε πως χάνουμε τους πάντες και τα πάντα και που δεν θέλουμε άλλο τη ζωή μας. Γι' ακόμη μία φορά, έφτασε αυτή η περίοδος για μένα. Όπως λένε..."Μετά την καταιγίδα, έρχεται ο ήλιος, αλλά και μετά τον ήλιο, έρχεται η καταιγίδα."...

Πολλές φορές σκέφτομαι τον καιρό που πέρασε, τί άφησε πίσω του και τί πήρε μαζί του. Τις περισσότερες φορές βλέπω πως τα πήρε όλα κι έφυγε. Κοιτάω πίσω, και βλέπω τόσα άτομα που γνώρισα και δέθηκα μ' αυτά, τα αγάπησα, δεν είναι πια εδώ. Έχουν, για κάποιο λόγο, απομακρυνθεί απ' τη ζωή μου. Ίσως, φταίω 'γω, ίσως δεν άντεξαν την σιωπή μου και τον χαρακτήρα μου. Ίσως πολύ απλά βαρέθηκαν. Σκέφτομαι το πόσο ωραία ήταν μαζί τους και το πόσο χαρούμενη ήμουν, όπως φαίνονταν κι αυτοί χαρούμενοι, κι ας μου έκαναν συνέχεια παρατηρήσεις για την σιωπή μου. Μελαγχωλώ και παίρνω όλη την ευθύνη πάνω μου. Νοιώθω πως εγώ τους έδιωξα, πως έφυγαν γιατί θεώρησαν ότι θέλω να 'μαι μόνη. Όμως, ποτέ μου δεν παραπονέθηκα για κάτι, σε κανέναν. Ποτέ δεν χάλασα χατήρι σε κάποιον που το άξιζε και το ζητούσε με όλη του την καλή διάθεση. Πάντοτε ήμουν εκεί, κι ας ήμουν σιωπηλή, κι όπως λένε..."Αυτός που δεν καταλαβαίνει τη σιωπή σου, δεν καταλαβαίνει ούτε τα λόγια σου."...Το ξέρω πως δεν είναι καλό για τον εαυτό μου να τα κρατάω όλα μέσα μου και να ξεσπάω στον  εαυτό μου, γιατί δε μπορεί να φταίω για όλα εγώ. Κι όμως, έτσι με κάνουν τα γεγονότα να νοιώθω. Δε μπορώ να καταλάβω...Δε μπορώ ούτε καν να το συζητήσω με κάποιον, γιατί πολύ απλά δε θέλω να τους επιβαρύνω, ενώ ξέρω πως αυτό είναι λάθος. 

Πλέον, έχω αγανακτήσει απ' τους ανθρώπους. Δε θέλω να πονάω κανέναν, αλλά με φτάνουν στο αμήν, κι ενώ εγώ τους φέρθηκα σωστά (και το πιστεύω αυτό), αυτοί με εκμεταλεύτηκαν και με πλήγωσαν. Τους έχω σιχαθεί όλους. Κι όλα αυτά τα κρατώ μέσα μου, αλλά δε με γεμίζουν τόσο με οργή παρά με απογοήτευση. Somebody get me through this nightmare...

Κι όμως, νοιώθω πως ακόμα υπάρχει ελπίδα. Τίποτα δεν είναι τυχαίο, καλό ή κακό, ό,τι και να είναι...Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και τα άτομα που έφυγαν απ' τη ζωή σου, έφυγαν για να δώσουν θέσεις σε άλλα άτομα που θα σε αγαπήσουν πραγματικά, όπως είπε και μια φίλη...Η ζωή συνεχίζεται. Ποτέ δεν πρέπει να απελπιζόμαστε και να τα παρατάμε...

Να έχετε μια υπέροχη βραδιά και μια υπέροχη μέρα αύριο που θα λείπω, γιατί θα πάω εκδρομούλα με το σχολείο στην Ξάνθη. :)

Και ποτέ δεν θα ξεχάσω, πως δεν έχω μόνο χάσει πράγματα...