Lapsuuden muistot ...

Χθες το μεσημέρι, γυρνόντας σπίτι μετά το σχολείο, είδα ότι η μαμά μου είχε κατεβάσει απ' το πατάρι το παλιό βίντεο για βιντεοκασέτες που είχαμε, όταν δεν είχαν βγει ακόμη τα DVD-players. Εδώ και πόσο καιρό την παρακαλούσα να το κάνει. Επιτέλους, είπα. Ήμουν τόσο ενθουσιασμένη, θα έβλεπα τα παιδικά που έβλεπα όταν ήμουν μικρή και θα αναπολούσα για χιλιοστή φορά. Πόσο συγκινήθηκα...Ειδικά αυτές τις μέρες, σκέφτομαι συνέχεια το πως ήταν τα πράγματα παλιά. Πάντοτε μου λείπουν αυτές οι μέρες, τα γεμάτα ζωή και ελευθερία παιχνίδια που κάναμε με τους φίλους. Ξέρω πως η ζωή συνεχίζεται, πως όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο και πως όλα εξελίσονται. Κι όμως...δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι το πόσο ανέμελα ζούσαμε, και το ότι το μοναδικό μας πρόβλημα ήταν το ποια κούκλα θα αγοράζαμε πρώτα και ποια ρούχα θα της ταίριαζαν. Σκέφτομαι πως είχα μια πολύ καλή και ευχάριστη παιδική ηλικία, μάλλον γι' αυτό τη νοσταλγώ τόσο πολύ. Σήμερα, είδα μετά από σχεδόν 9 χρόνια ένα από τα αγαπημένα μου παιδικά: Ο Χοντρός και ο Λιγνός. Πόσες αναμνήσεις...Θυμόμουν την κάθε σκηνή και καθετί που έλεγαν. Αυτά είναι κειμήλια, όσο χαζό κι αν ακούγεται για τους περισσοτέρους. Πόσο χαίρομαι που δεν τα 'χε πετάξει. Είναι οι αναμνήσεις μου, ένα απ' τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχω στην κατοχή μου, γιατί όταν βλέπω πόσο χάλια πραγματικά είναι η κατάσταση στις μέρες μας, σκέφτομαι ότι τουλάχιστον κάποτε ήμουν χαρούμενη. :)

...ovat vain valoa tämän ikuinen tunneli ...