Όπως εκφράζει και ο τίτλος, έχω δυσκολίες στην έκφρασή μου. Βασικά, στην προφορική μου έκφραση. Δε μπορώ να βγάλω αυτό που θέλω όταν μιλάω. Μου είναι πολύ δύσκολο. Ίσως φταίει το ότι για να πω/εκφράσω κάτι, πρέπει πρώτα να το σκεφτώ καλά, γιατί: Δεν θέλω να πω καμιά κοτσάνα, δεν θέλω να πω κάτι που μπορεί να προσβάλλει κάποιον, δεν θέλω να κάνω κάποιο λάθος και να μην καταλάβει ο άλλος τι θέλω να πω. Ακόμη κι αν ξέρω πως να απαντήσω, πρέπει πρώτα να σκεφτώ τον τρόπο να το εκφράσω όμορφα. Και στο σχολείο έχω αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή, φτάνω στο σημείο να προτιμώ να γράψουμε απροειδοποίητο τεστ, παρά να με εξετάσει ο καθηγητής. Γιατί θα κομπιάζω και δεν θα έχω ευφράδεια λόγου, ενώ μπορεί να είμαι και η πιο διαβασμένη στην τάξη (ναι, συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά :P).
Τις περισσότερες φορές, όταν μιλάω πολύ, είναι όταν είμαι στα κέφια μου, αλλά και πάλι λέω ό,τι μου κατέβει. Το κάνω συχνά με την κολλητή μου. Δηλαδή, αν ακούσετε τι λέμε....εντελώς τρελά πράγματα. Καθόλου του χαρακτήρα μου. Αλλά μάλλον μόνο γι' αυτά μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Και μάλλον επειδή η κολλητή μου δεν πρόκειται να με κοροϊδέψει αν πω κοτσάνα. Δεν μετανιώνω όμως για τις συζητήσεις μας. ^__^
Έτσι, λοιπόν, βρίσκω καταφύγιο στο γράψιμο. Μη φανταστείτε τίποτα ιστορίες, ποιήματα και τραγούδια. Απλά γράφω αυτά που νοιώθω, όπως και τώρα. Αν, ας πούμε, ήθελα να μιλήσω σε κάποιον γι' αυτό το θέμα, θα το έλεγα σε μια πρόταση. Και θα το εξέφραζα και λάθος. Εκτός αν έκανα προσχεδιασμένο προφορικό λόγο. :P Αν κάποιος συγκρίνει όλα αυτά που γράφω, με αυτά που λέω, θα πει ότι είτε είμαι διχασμένη προσωπικότητα, είτε κάποιος μου τα γράφει κι εγώ είμαι απλώς ένα τούβλο. :P
Αυτό όμως δε με βοηθάει. Όχι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά σε κοινωνικό. Η άμεση επικοινωνία είναι η σημαντικότερη όλων. Και θα πρέπει να το συνηθίσω. Θα πρέπει να μάθω να μιλάω. Θα πρέπει, με λίγα λόγια, να αποβάλλω τον φόβο που με κυριαρχεί συνεχώς, τον φόβο της αποτυχίας και του τι θα πουν οι άλλοι. Στον Βόλντεμορτ οι άλλοι! :|
13 σχόλια:
Πωπω δεν υπάρχει αυτό. Είμαι ακριβώς το ίδιο. Όλοι μου οι καθηγητές, από το γυμνάσιο μέχρι τώρα, στην αρχή πίστευαν πως ήμουν χαζή ή αδιάβαστη επειδή δεν μιλούσα. Και στα γραπτά τους έβαζα τα γυαλιά Β)
Και φυσικά το ίδιο συμβαίνει και στις σχέσεις μου. Αν μου συμβαίνει κάτι, δεν μπορώ να το πω κι ο άλλος πιστεύει πως δεν τον εμπιστεύομαι -.-
Κουράγιο! Μουτς <3
Timotei, να ακόμη ένα κοινό που έχουμε. :P
Κι εμένα. Δηλαδή, δε μπορώ να σηκώσω χέρι. Και συνέχεια ρωτούσαν τη μαμά μου στο γυμνάσιο γιατί δεν συμμετέχω αφού τα ξέρω. :P
Και στην παρέα το ίδιο είναι. -.-
Μα γιατί δε μπορώ να είμαι σε κάτι φυσιολογική;! :P:
Επίσης. Φιλιά! <3
Σε καταλαβαίνω... Κι εγώ το έχω αυτό με πολλούς ανθρώπους. Σε αντίθεση με τον περισσότερο κόσμο το βρίσκω πολύ πιο εύκολο να εκφραστώ γραπτά γιατί μπορώ να σκεφτώ και να τα πω πιο όμορφα!
Να φανταστείς μου έχει συμβεί να πω προφορικά κάτι στη μαμά μου και να με βρίσει, αλλά να της πω το ίδιο με σημείωμα και θα με καταλάβει.:Ρ
Δεν είσαι η μόνη.
Φιλάκια!
Black Pearl, αν είναι θα το έχω στα υπ όψιν μου να της μιλάω κι εγώ με σημειώματα. :P:
Έλα να μαζευόμαστε πολλοί. Β)
Φιλιά. <3
Μου συμβαίνει το ίδιο. Ακριβώς το ίδιο! (!)
Εκφράζομαι πολύ καλύτερα με τον γραπτό λόγο. Όταν μιλάω δε βρίσκω τις κατάλληλες λέξεις, κομπιάζω, διστάζω... ενώ στον γραπτό λόγο όλα μου φαίνονται πιο εύκολα!
Μάλιστα ο φιλόλογός μου (λατρεμένος άνθρωπος) με έπιασε και μου είπε ότι θα έπρεπε να συμμετέχω επειδή έχω τις δυνατότητες. Αλλά απλά φοβάμαι. δε μπορώ να σηκώσω το χέρι μου μέσα στην τάξη απο φόβο μήπως πετάξω χαζομάρα. Αντιθέτως στα γραπτά τα πηγαίνω καλύτερα! και γι'αυτό ακριβώς αγαπώ την έκθεση! <3
Εξάσκηση... :Ρ
Σιγά σιγά θα τα καταφέρουμε!
Φιλάκια! <3
Weird fairy, το περίμενα να σου πω. :P:
Κι εγώ, στην τάξη σπάνια θα σηκώσω χέρι. Πω, θυμάμαι στα θρησκευτικά πρώτη γυμνασίου ο καθηγητής μου έβαλε 20 επειδή τόσο του έγραψα, αλλά μου είπε να συμμετέχω πιο πολύ! :P:
Μα δεν μπορώ. Ούτε στο τηλέφωνο μπορώ να μιλήσω. =.="¨
Αμέ. Φιλιά. <3
Αγάπη και εγώ έτσι είμαι. Ειδικά δε όταν συμπαθώ τον άλλον, ζητώ συνέχεια συγνώμη για αυτά που λεω XD
Κουράγιο βρε...Με άτομα που εμπιστεύεσαι το αποβάλεις και αυτό είναι καλό. Φιλάκια ^__^
Creepy Dreamer, άσε! Αισθάνομαι ότι θα με κοροϊδεύουν μια ζωή (ναι, άλλη δουλειά δεν έχουν αλλά whatever). :P:
Αχά, είναι πολύ ωραίο να αισθάνεσαι άνετα όταν μιλάς με τον άλλο κι αυτό το έχω καταλάβει εδώ κι 2-3 περίπου χρόνια. xD
Φιλιά. <3
ποσο σπαστικο παιζει να ειναι αυτο? Απο το δημοτικο μεχρι σημερα το μονο πραγμα που ακουγε η μαμα μου εκτος απο το εγκωμιο ειναι πανεξυπνη κλπ κλπ ηταν το γιατι δεν σηκωνει χερι? αφου τα ξερει! Στο τηλεφωνο? Ακομα χειροτερα! Οσοι μου μιλανε στο τηλεφωνο πρεπει αν νιωθουν οτι τους μισω... Μονο με εναν ανθρωπο εχω καταφερει να εχω καλη αποδοση στο τηλεφωνο οποτε τον εχω ψιλοπρηξει και θα με βρισει στο τελος!
Moikka!
Kirous, κι εσύ;!
Μισώ το τηλέφωνο. =.="
Η μαμά μου λέει ότι όταν της μιλάω στο τηλέφωνο μιλάω σαν βόδι. Τ_Τ
Δεν πειράζει, ας σε ανεχτεί λίγο κι αυτός! :P:
Heippa. <3
Και εγώ έχω πάθει μια παρόμοια περίπτωση! Ενώ στο 1ο τρίμηνο του σχολείου συμμετείχα πάρα ΠΟΛΥ τώρα δεν μπορώ να σηκώσω χέρι σχεδόν καθόλου! Καθημερινά προσπαθώ να σκεφτώ εκατοντάδες τρόπου γτ το έχψ πάθει αυτό, τελικά καταλήγω στο συμπέρασμα ότι όλοι μου οι καθηγητές θα απογοητευτούν από εμένα...;p Ενώ λοιπον στα γραπτά ειμαι άριστη.....Δεν ξέρω τι να κάνω πια;p
κι εγω μια απο τα ιδια, όχι σε τοσο μεγαλο επιπεδο,ενταξει μπορω να κανω μια συζητηση αλλα ας πουμε οταν ειναι να πω μαθημα ανχωνομαι και φοβαμαι αν δεν εχω φτιαξει κι εγω στο μυαλο μου πρωτα την πρωταση,αλλα το χειροτερο με πιανει οταν τσακωνομαι με τη μανα μου...πραγματικα,θελω να πω αυτα που νιωθω και καταληγω να μιλαω αλαμπουρνεζικα,απορω πως κρατιεται και δε γελαει,ειναι τραγικη η κατασταση και νιωθω εξευτελισμενη απο τον ιδιο μου τον εαυτο οταν συμβαινει αυτο.. και το απεκτισα τα τελευταια χρονια,δεν το χα παντα... τελικα καμια λυση βρέθηκα ή μπαα? :P :)
Και γω μια απο τα ίδια ειμαι 14 χρονον και οταν θέλω να πω κατι κομπιαζω ή λεω κοτσανες το καλο είναι πως ο κολλητός μου με στηρίζει και ελελπί σε κατι καλύτερο καθε μέρα 🙂🙃
Δημοσίευση σχολίου