Η καμήλα δεν κοιτάει την καμπούρα της, αλλά κοιτάει την καμπούρα του παιδιού της...

-Την είδατε την κόρη του Μ;

-Είναι πολύ άσχημη! 

-Τερατάκι! 

-Πάρα πολύ άσχημη!

-Χάλια!!

-Όταν ήταν μικρή ήταν όμορφη, πώς έγινε έτσι Θεέ μου;!

Έτσι όμορφα πέρασε σήμερα η ώρα στο φροντιστήριο. Θάψιμο, θάψιμο και πάλι θάψιμο. Ποιοί είστε εσείς ρε που θα κρίνετε έτσι τους άλλους; Σας έχει δοθεί από κάπου το αξίωμα του κριτή; Ή μήπως θεωρείτε τους εαυτούς σας τόσο ανώτερους από τους άλλους; Και στο κάτω κάτω, αν δεν σου αρέσει, μην κοιτάς. Κλείσε όμως το βόθρο, πριν βρεθεί εκτός ελέγχου. Δεν σου έφταιξε σε τίποτα το παιδί. 

-Ναι κυρία, το πιο κοντό από τα δύο αγοράκια, το ξανθό. Πίνει πάρα πολύ. Δε μου φαίνεται καλό παιδί.

Εσύ θα μας πεις ότι το παιδί δεν είναι καλό επειδή πίνει πολύ, που στο κάτω κάτω έτσι έχει μάθει στη χώρα του; Αν κι εσύ ήσουν Ουκρανίδα και έπινες όπως όλοι, θα σου άρεσε να σε κακολογούν μόνο και μόνο γι αυτό; Αν όλοι αυτοί που πίνουν δεν είναι καλοί άνθρωποι, τότε εσύ τι είσαι, που δεν πίνεις κιόλας; Κρίνεις χωρίς να ξέρεις, χωρίς να έχεις αποδείξεις, χωρίς να σε ενδιαφέρει. Αυτό και μόνο σε κάνει χειρότερη. 

-Ε κυρία δεν έχουμε και κανένα καλό αγόρι στο φροντιστήριο!

-Ε πώς; Ο Π.

-Χαχαχα! Κυρία τώρα να σχολιάσω; Έχετε δει πώς περπατάει; Πώς κουνάει τον κώλο του; Μπλιάχ!

Ή μήπως ο Κ; Με τη φράντζα! Χαχαχαχα!

Πήγαινε εσύ κοπελιά στον γκόμενό σου και άσε όλους τους άλλους. Δεν σε υποχρέωσε κανείς να τον γουστάρεις τον άνθρωπο. Δεκτή η γνώμη σου, δεν σου αρέσει. Τελείωσέ το όμως εδώ. Πώς μπορείς και κοροϊδεύεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή δεν σου αρέσει το περπάτημά του ή ο τρόπος που ντύνεται. Ελευθερία ελευθερία, αλλά το χουμε παραχέσει το ζήτημα. 

Σήμερα φαίνεται, ήταν η μέρα μου. Συνέχεια τέτοια θέματα. Δεν άντεξα άλλο, ξέσπασα. Δηλαδή, θα τους άρεσε αυτούς να τους κοροϊδεύουν έτσι πίσω από την πλάτη τους; Αν θέλουν, ας πάνε να τα πουν μπροστά τους, εκεί θα φανεί η μαγκιά τους. Όχι από μπροστά τι ωραία τι καλά και από πίσω τι σκύλα και τι άχρηστος. Εγώ αυτό που ξέρω είναι ότι όλα τα μούτρα είναι κρυμμένα πίσω από μια ωραία εμφάνιση. Αλλά, όμοιος τον όμοιο αγαπά κι όμοιος τον όμοιο θέλει....

Μετά από τόσο καιρό, επέστρεψα με μια πολύ ευχάριστη ανάρτηση, deshou?

Τέλος πάντων, ελπίζω κάποτε να καταλάβουν πόσο λάθος συμπεριφορά έχουν. 

Mattaku...

Αυτές τις μέρες βρίσκομαι σε μια κατάσταση...παράξενη. Ακόμη δεν μου έχει περάσει η ευσυγκινησία. Όμως, εκτός από αυτό, βρίσκομαι σε μια κατάσταση που τείνω να συγχωρώ εύκολα ή να έχω όρεξη να συγχωρήσω κάποιον, ενώ σκέφτομαι συνέχεια το περασμένο καλοκαίρι και στο καπάκι, προσπαθώ να ελέγξω την υπομονή μου.

Προχθές, βγήκα για χάρη του κολλητού μου με όλη την "παρέα". Και του το είπα. [περιττό να πω ότι μόλις είδα το τραπέζι στο οποίο πηγαίναμε να κάτσουμε μου ρθε συγκοπή.] Αλλά λέω εντάξει, λίγες ώρες είναι θα περάσουν, απλώς μην ασχολείσαι μαζί τους. Κι έτσι έκανα. Από κει άρχισα να ελέγχω την υπομονή μου. Λίγο αργότερα, μαζεύτηκαν πιο κοντά και άρχισαν να παίζουν χαρτιά [πόκερ αν δεν απατώμαι] χωρίς να μου προτείνουν να παίξω. Και ήταν κι αυτός εκεί. Είχαμε περάσει ένα ολόκληρο καλοκαίρι μαζί...Το πιο όμορφο καλοκαίρι της ζωής μου. Άσχετα με το τι προέκυψε αργότερα. Και σκεφτόμουν συνέχεια το πώς περάσαμε πέρυσι το καλοκαίρι. Σοβαρά, ήταν από τις λίγες φορές που ένοιωσα χαρούμενη που ζω. Και σκέφτηκα, ότι θα ήθελα να τα ξεχάσουμε όλα και να αρχίσουμε ξανά. Μια καινούρια αρχή....Ακόμη κι αν πληγώθηκα όσο ποτέ, θα ήμουν πρόθυμη να τα συγχωρήσω όλα, αρκεί να γυρνούσαν όλα όπως ήταν πέρυσι το καλοκαίρι. Να μην άλλαζε τίποτα. Αλλά πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω τόση αχαριστία. Ενώ δικό του [και του άλλου] ήταν το φταίξιμο, εγώ φαίνομαι η κακιά. Μα τον Ζέχελ, αυτό που μου συνέβη πέρυσι δεν υπάρχει, απλά. Κι όμως, εγώ που υπήρξα το θύμα είμαι πρόθυμη να τα ξαναβρώ μαζί τους ενώ εκείνοι με έχουν γραμμένη. Τι να πεις...Λάθος μου, gomen ne.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Δεν αντέχω άλλο την γκρίνια και τους ωραίους χαρακτηρισμούς. Σήμερα πάλι τα άκουσα. Μπαίνει στο δωμάτιο και αρχίζει...Για τον υπολογιστή και τα γνωστά. Και με ρωτάει αν θα βγω, ενώ της δίνω αρνητική απάντηση. Και μου λέει ούτε αύριο θα βγεις [θα γράψω παρακάτω για αύριο]. Και της λέω καλά. Και με είπε εγωίστρια. Εγωίστρια. Και την ρωτάω γιατί είμαι εγωίστρια, κρατώντας χαμηλούς τους τόνους. Και απλά δεν απαντούσε. Ναι, εγώ είμαι αυτή. Μια εγωίστρια που σκέφτεται μόνο το τομάρι της. Προχθές, πάλι, μου έκανε παράπονα ότι δεν την βοηθάω ποτέ και ότι θέλει μια φορά να με ακούσει να ενδιαφερθώ αν χρειάζεται κάτι. Και πάλι εγώ η εγωίστρια που δεν την νοιάζει κανείς εκτός από το τομάρι της. Δεν αντέχω άλλο. Ας μη με γεννούσες, δικό σου το λάθος. Τι λάθος; Λαθάρα.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Όσο για αύριο, υπάρχει μία πιθανότητα να κάνω το δεύτερό μου μύτινγκ. Με τον Sorazal the Erised. [<3] Αχά. Ελπίζω μόνο να έρθει και να μην αλλάξουν τα πράγματα. =\ Έχω πολύ άγχος. -__-

Λίγο ανακατοσούρα η ανάρτηση, αλλά έτσι κι αλλιώς και στο μυαλό μου επικρατεί χάος.
Η ελπίδα όμως, πεθαίνει πάντα τελευταία. Και.....nankurunaisa...Το πιστεύω. :)

Watashi wa baka desu.

I feel like crying now. I wonder why. I'm not even sad. But, I really, really feel like crying. It's happiness. I'm sure this is happiness. What else could it be?...

Όλως περιέργως, τις τελευταίες μέρες μου συμβαίνουν μόνο καλά πράγματα. Μετά από τόσο καιρό μοναξιάς και απομόνωσης, επιτέλους νοιώθω όμορφα. Συνήθιζα να είμαι στενοχωρημένη και να κλαίω όλη μέρα στο δωμάτιό μου, χωρίς να έχω όρεξη ούτε για να φάω. Τώρα όμως, είμαι χαρούμενη. Είμαι χαρούμενη γιατί πιστεύω πως αξίζω να είμαι κι εγώ έστω για λίγο ευτυχισμένη. 

Ναι, είμαι χαρούμενη. Πολύ χαρούμενη. Κανείς δε μπορεί να πει το αντίθετο. Κι όμως, θέλω να κλάψω. Δεν ξέρω γιατί. Απλά μου έρχεται να κλάψω. Χωρίς να σκέφτομαι κάτι κακό ή καλό (βασικά ό,τι και να σκεφτώ, μου έρχεται να κλάψω), απλά τα δάκρυα κυλάνε. Και όταν γίνεται, νοιώθω ένα σφίξιμο στο στομάχι. Και δε μπορώ να σταματήσω. Ίσως με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα, ίσως έτσι φεύγει ένα βάρος από πάνω μου.  Ίσως πάλι είναι ορμονικό. Δεν ξέρω. Απλά δε μπορώ να βρω κάποιο λόγο...Γιατί είμαι τόσο χαζή; Τόσο καιρό ήθελα να είμαι χαρούμενη ώστε να σταματήσω να κλαίω, και τώρα που είμαι, ακόμα κλαίω. Αλλά γιατί; Γιατί; 

Nankurunaisa...

Everything in the end will be fine...

Όλα θα πάνε καλά. Όλα πάνε ήδη καλά. Ξέρω πως αργότερα θα γίνει πάλι κάτι που θα τα καταστρέψει όλα. Αυτό που μετράει όμως είναι το παρόν. Καλύτερα να το απολάυσω όσο μπορώ, έτσι;

Τις τελευταίες μέρες δεν ήμουν και πολύ καλά. Ο κολλητός μου είχε αλλάξει και αυτό δεν ήταν καλό ούτε για εμένα ούτε για εκείνον. Είχαμε πολλές μέρες να μιλήσουμε και σκεφτόμουν ότι κάτι έκανα και τον απομάκρυνα. Έριξα το φταίξιμο σε μένα πάλι. Χθες, πήγαμε σε ένα τοπικό λάιβ που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή και μου μίλησε, μου εξήγησε. Ήμουν σίγουρη ότι τον είχε επηρεάσει εκείνος...Ευτυχώς ξέκοψε. Κατάλαβε ότι του έκανε κακό και έγινε ξανά ο παλιός καλός Κ. Τον είδα να χαμογελάει ξανά. Είμαι τόσο χαρούμενη.

Άρχισα να ξανακάνω παρέα με την Κ. Πίστευα ότι  δεν το χρειαζόμουν. Όμως, είμαι χαρούμενη που κάνουμε και πάλι παρέα. Νοιώθω όμορφα. Δεν γίνεται να είναι όλα όπως τα θέλω, ας μην είμαι πλεονέκτρα. Μου φτάνει που μιλάμε και είμαστε καλά, και ελπίζω να αισθάνεται το ίδιο.

Χθες, στο λάιβ, ήρθε και η Ε. Δεν είχα και πολλή όρεξη να πάω, αλλά μόλις την είδα κατάλαβα ότι δεν πρόκειται να βαρεθώ. Δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Η μουσική ήταν πάρα πολύ δυνατά και ο λαιμός μου ακόμα πονάει. Τ_Τ 

Χαλάλι όμως. Περνάω πολύ καλά όταν είμαι μαζί της. Είναι από τα πολύ λίγα άτομα που ξέρει τόσα για εμένα στην κατάσταση που βρίσκομαι τώρα κι έτσι μπορώ να της μιλάω για ό,τι με απασχολεί. Δεν θέλω να την χάσω.

Αύριο, θα πάω θάλασσα. Δεν είχαμε πρόθεση να πάμε, αλλά δεν πρόκειται απλά για ένα ταξιδάκι, πρόκειται για το πρώτο μου μύτινγκ! Αχά. Η Clary Fray (του ΧάριΓουορλντ ντε) μου είπε ότι θα πήγαινε διακοπές κοντά στην πόλη μου και εννοείται δεν έχασα ευκαιρία. Είμαι ενθουσιασμένη που οι γονείς μου δεν αρνήθηκαν. Θα την συναντήσω επιτέλους. Έχω λίγο άγχος. *blush* Αλλά θα περάσω τέλεια.-

Πίστευα ότι αυτό το καλοκαίρι θα είναι το χειρότερο μέχρι τώρα. Έκανα όμως λάθος. Έχω το προαίσθημα ότι θα είναι από τα καλύτερα. Και το εύχομαι, γιατί το χρειάζομαι. Καλή σας μέρα! *chu*

Loveless...

Please, please. 

Don't cry like that. 

I'm going to go mad. 

I don't want to see you again. 

I need to see you again... 

I'm sick of it. 

Because as soon as we have to say goodbye... 

I want to die. 

Είναι παράξενο το πόσο με επηρρεάζουν οι ταινίες, οι σειρές, τα ανιμέ. Τη συγκεκριμένη στιγμή, αναφέρομαι σε ανιμέ, συγκεκριμένα. Φαίνονται τόσο...αληθινά. Όσα έχω δει μέχρι τώρα, ήταν υπέροχα, τα λάτρεψα. Πρέπει να πω ότι...πιστεύω πως αυτά που έχω δει, δείχνουν κάτι από την πραγματικότητα. Τον πραγματικό κόσμο, έτσι άσχημος όπως είναι. Ακόμη και πέρα από σπλατεριές και μυθοπλασίες, βγάζουν κάτι το αληθινό. Και δεν το αντέχω αυτό. Είμαι πολύ ευαίσθητη ε; Ή μήπως καλύτερα ελαφρόμυαλη; 

Tomokaku, αυτό για το οποίο ήθελα να γράψω είναι ένα ανιμέ συγκεκριμένα. Το είχα δει παλαιότερα, αλλά το είδα για δεύτερη φορά χθες. Λέγεται Loveless. Είναι ελλιπές, αλλά αφού δεν μπορώ να βρω εδώ μάνγκα, βλέπω το ανιμέ και παίρνω σκόρπιες πληροφορίες από το ίντερνετ. Γι αυτό, συγχωρήστε τυχόν λάθη μου.

Την πρώτη φορά που το είδα, ένοιωσα ταυτισμένη με τον Ritsuka, τον πρωταγωνιστή που κανονικά ονομάζεται Loveless.  Ένα παιδί που έχασε τον αδερφό του Seimei ή αλλιώς Beloved, σε μια πυρκαγιά. Βασικά, δολοφονήθηκε από μια οργάνωση φέροντας το όνομα Seven Moons. Από τότε, άλλαξε δραματικά. Έγινε άλλο παιδί. Μέχρι και η ίδια του η μάνα τον αρνήθηκε, λέγοντας ότι αυτό δεν είναι το παιδί της πραγματικά. Την πρώτη του μέρα στο καινούριο του σχολείο γνώρισε έναν άντρα, τον Soubi, ο οποίος του είπε ότι ήταν καλός φίλος του Seimei. Έτσι ο Ritsuka τον εμπιστεύθηκε. Αργότερα έμαθε ότι ο Soubi και ο Seimei ήταν ζευγάρι - Fighter & Sacrifice αντίστοιχα. Μάχονταν σε μάχες ξορκιών με λόγια. Ο Soubi είπε στον Ritsuka ότι ο Seimei τον διέταξε να τον προσέχει και να γίνει δικός του πολεμιστής (Fighter). Κάθε ζευγάρι είχε έναν ιδιαίτερο δεσμό, και μόνο με βάση την αγάπη μπορούσες να νικήσεις σε μια τέτοιου είδους μονομαχία. Για τον καθένα υπήρχει μόνο ένας με τον οποίο θα μπορούσε να είναι ζευγάρι. Και οι δύο αυτοί έφεραν το ίδιο όνομα.

My point is, o Ritsuka μέχρι την ημέρα που γνώρισε τον Soubi και έκανε νέους φίλους, δεν ήξερε τι θα πει αγάπη. Δεν την είχε βιώσει. Αν και υπέφερε, την ένοιωθε τελικά. Ένοιωσε ζωντανός και βρήκε το λόγο για να ζει. Ακόμη και χωρίς τον αδερφό του. Ο Seimei ήταν ο λόγος που ο Ritsuka βρέθηκε πολλές φορές σε κύνδυνο. Ο Soubi, αν και είχε πάρει διαταγή από τον Seimei να γίνει ζευγάρι με τον Ritsuka, στη διάρκεια τον αγάπησε πραγματικά. Στο τέλος του ανιμέ, είχα πλαντάξει στο κλάμα. Ο Ritsuka ρώτησε τον Soubi: "Αν ο Seimei γύριζε και σου έλεγε να με σκοτώσεις θα το έκανες;"  Και ο Soubi του είπε: "Ναι. Αλλά μόλις το έκανα θα πέθαινα κι εγώ, γιατί δεν θα μπορούσα να ζήσω μια ζωή χωρίς εσένα..." Μα τον Ζέχελ, δηλαδή.

Once I desire something, I cannot undesire it. 

I will desire it until I have it.

But there is no end.

No matter how much I take, I still want it.

Ίσως δεν έχω συγκηνηθεί περισσότερο. Ήταν από τα πιο όμορφα ανιμέ που έχω δει, πείτε με ρηχή, πείτε με χαζή. Δε με νοιάζει. Αυτό που ξέρω είναι ότι μου άγγιξε την ψυχή. Ξέρω ότι δεν καταλάβατε πολλά γιατί ως γνωστόν δεν είμαι καλή στις περιγραφές. Αξίζει όμως να δείτε το ανιμέ ή να διαβάσετε το μάνγκα. Ειδικά αν είστε σαν εμένα. 

Κατά βάθος, πιστεύω ότι ζηλεύω. Κάθε φορά που βλέπω ανιμέ, ταινίες, σειρές που έχουν να κάνουν με αγάπη...σκέφτομαι ότι θα ήθελα να γινόταν σε εμένα αυτό. Μακάρι να ήταν αλήθεια. Λοιπόν, απλά είχα την ανάγκη να γράψω γι αυτό, γιατί κανείς δεν επρόκειτο να με άκουγε αν μιλούσα γι αυτό. Κάθε μέρα, θα μπαίνω και θα το διαβάζω, ακόμη κι αν με κάνει να στενοχωριέμαι σα χαζό.  :P:

How about...life?

Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Ειλικρινά. Δε με αναγνωρίζω πλέον. Δεν ξέρω τι θέλω, δεν ξέρω τι να κάνω. Δε~ν ήμουν έτσι εγώ. Άλλαξα πολύ. Άλλαξα πολύ, πριν 3 χρόνια και μετά ξανάλλαξα περισσότερο, πριν 8 περίπου μήνες. Εξαιτίας εκείνου. Εξαιτίας και εκείνου. Συνειδητοποίησα μερικά πράγματα, πειραματίστηκα και σκέφτηκα πολλά. Και τελικά νομίζω κι ελπίζω πως κατέληξα κάπου, αλλά μου φαίνεται σαν αδιέξοδο. Δεν θέλω να αλλάζω άλλο. Θέλω να παραμείνω έτσι, η Escapist που ξέρω.

Σκέφτομαι όλα αυτά που πέρασα τη σχολική χρονιά που τελειώνει σε λίγες ημέρες και δεν τα πιστεύω. Έμαθα τόσα πράγματα, πέρασα από τόσες φάσεις, γνώρισα τόσα άτομα, γέλασα και πέρασα καλά, έκλαψα, μελαγχόλησα, στενοχωρήθηκα, ωρίμασα, ερωτεύτηκα. Η διάθεσή μου, απ' την μια άκρη στην άλλη, ταλαντεύτηκε και ποτέ δεν έμεινε σταθερή. Και ούτε πιστεύω πως θα το κάνει. 

Όμως, δεν έχω όρεξη για απολογισμό της χρονιάς που φεύγει γιατί είναι παρελθόν, και δε μπορώ να το σκέφτομαι γιατί δεν πρόκειται να ξαναγυρίσει ποτέ. Ό,τι έγινε, έγινε, κακά τα ψέμματα. Όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Αυτό που θέλω να πω, πάντως, είναι ότι η ζωή μου όπως την ήξερα, άλλαξε. Σε αυτό βοήθησε κι εκείνος, που με απογοήτευσε. Αλλά και ο Φούτερ. Αχ, ο Φούτερ. Δεν πρόκειται να πω τίποτε άλλο γι' αυτόν, γιατί όλη η ανάρτηση θα είναι εκτός θέματος και πολύ μελό.

Αυτό που με άλλαξε, όμως, θετικά ήταν κάτι που έγινε την ημέρα των γεννεθλίων μου, 24 Οκτώβρη. Το ωραιότερο δώρο που μπορούσε να μου κάνει κάποιος. Η φίλη μου, Κ., με έπεισε να γίνω μέλος στο HarryWorld, το πλέον δεύτερο σπίτι μου. Εκεί γνώρισα ΤΑ άτομα. Δε μετανιώνω για τίποτα. Μόνο που μερικές φορές φάνηκα ψυχρή και απόμακρη. Αλλά, έτσι είμαι εγώ, και δε μπορώ ούτε και θέλω να αλλάξω. Με τον καιρό έκανα φίλους σε αυτό το φόρουμ, και όποιος πει ότι δεν είναι πραγματικοί φίλοι, ας έρθουν, εδώ θα είμαι να απαντήσω. Βοήθησε βέβαια και τούτο το μπλογκ, αφού με βοήθησε να εκφραστώ και να καταλάβω πόσο πολύ μοιάζω με κάποια άτομα από εκεί μέσα. 

Εκεί, μοιράστηκα το όνειρο. Και έμμεσα, το έζησα. Ταξίδεψα στη Φινλανδία και στην Ιαπωνία με τις συναδέλφισες στην τρέλα. Πήγα στη Νέα Υόρκη και στο Παρίσι με τον μπαμπάκα μου και τον Διευθυντή μου. Μαγεύτηκα από την αυθεντικότητα κάποιων ανθρώπων και, ακόμη κι αν δεν έχουμε μιλήσει ώρες ολόκληρες, νοιώθω ότι τους ξέρω. Ξαφνιάστηκα που κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη κλειστή και απαισιόδοξη. Αυτά τα άτομα...Μου έχουν δώσει τόσο θάρρος και κουράγιο που δεν μπορούσα να το βρω πουθενά. Με έκαναν να χαμογελάσω, να δακρίσω από χαρά και συγκίνηση, να πιστέψω έστω και για λίγο ότι κάτι αξίζω. 

Έχω καταλάβει ότι η ζωή δεν θα τα φέρει ποτέ όπως τα θέλω. Με κάτι κακό κι ανάποδο όμως, θα φέρει και κάτι καλό κι όμορφο, που ακόμη κι αν δεν κρατήσει για πολύ, θα μείνει ως ανάμνηση και δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Έτσι κι εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή τη χρονιά. Με όλα τα όμορφα και τα άσχημα που πέρασαν. Και κυρίως, ποτέ δεν θα ξεχάσω εσάς, γλυκά μου μαγικά πλάσματα. Κανέναν σας. Suki da yo.

Heippa, rakkailleni. Θα τα πούμε. Να περνάτε καλά και να χαμογελάτε όσο περισσότερο μπορείτε. 

Δυσκολία έκφρασης

Όπως εκφράζει και ο τίτλος, έχω δυσκολίες στην έκφρασή μου. Βασικά, στην προφορική μου έκφραση. Δε μπορώ να βγάλω αυτό που θέλω όταν μιλάω. Μου είναι πολύ δύσκολο. Ίσως φταίει το ότι για να πω/εκφράσω κάτι, πρέπει πρώτα να το σκεφτώ καλά, γιατί: Δεν θέλω να πω καμιά κοτσάνα, δεν θέλω να πω κάτι που μπορεί να προσβάλλει κάποιον, δεν θέλω να κάνω κάποιο λάθος και να μην καταλάβει ο άλλος τι θέλω να πω. Ακόμη κι αν ξέρω πως να απαντήσω, πρέπει πρώτα να σκεφτώ τον τρόπο να το εκφράσω όμορφα. Και στο σχολείο έχω αυτό το πρόβλημα. Δηλαδή, φτάνω στο σημείο να προτιμώ να γράψουμε απροειδοποίητο τεστ, παρά να με εξετάσει ο καθηγητής. Γιατί θα κομπιάζω και δεν θα έχω ευφράδεια λόγου, ενώ μπορεί να είμαι και η πιο διαβασμένη στην τάξη (ναι, συμβαίνει κι αυτό καμιά φορά :P). 

Τις περισσότερες φορές, όταν μιλάω πολύ, είναι όταν είμαι στα κέφια μου, αλλά και πάλι λέω ό,τι μου κατέβει. Το κάνω συχνά με την κολλητή μου. Δηλαδή, αν ακούσετε τι λέμε....εντελώς τρελά πράγματα. Καθόλου του χαρακτήρα μου. Αλλά μάλλον μόνο γι' αυτά μπορώ να μιλήσω ελεύθερα. Και μάλλον επειδή η κολλητή μου δεν πρόκειται να με κοροϊδέψει αν πω κοτσάνα. Δεν μετανιώνω όμως για τις συζητήσεις μας. ^__^

Έτσι, λοιπόν, βρίσκω καταφύγιο στο γράψιμο. Μη φανταστείτε τίποτα ιστορίες, ποιήματα και τραγούδια. Απλά γράφω αυτά που νοιώθω, όπως και τώρα. Αν, ας πούμε, ήθελα να μιλήσω σε κάποιον γι' αυτό το θέμα, θα το έλεγα σε μια πρόταση. Και θα το εξέφραζα και λάθος. Εκτός αν έκανα προσχεδιασμένο προφορικό λόγο. :P  Αν κάποιος συγκρίνει όλα αυτά που γράφω, με αυτά που λέω, θα πει ότι είτε είμαι διχασμένη προσωπικότητα, είτε κάποιος μου τα γράφει κι εγώ είμαι απλώς ένα τούβλο. :P  

Αυτό όμως δε με βοηθάει. Όχι σε προσωπικό επίπεδο, αλλά σε κοινωνικό. Η άμεση επικοινωνία είναι η σημαντικότερη όλων. Και θα πρέπει να το συνηθίσω. Θα πρέπει να μάθω να μιλάω. Θα πρέπει, με λίγα λόγια, να αποβάλλω τον φόβο που με κυριαρχεί συνεχώς, τον φόβο της αποτυχίας και του τι θα πουν οι άλλοι. Στον Βόλντεμορτ οι άλλοι! :|

Can we just leave it?

Δε μπορώ να το συζητάω άλλο. Δεν αντέχω να το σκέφτομαι. Ίσως επειδή είμαι αδύναμη και φοβάμαι να σκέφτομαι την πραγματικότητα και προτιμώ να ζω στον κόσμο μου.
Η μάνα μου....η μάνα μου προσπαθεί με τον τρόπο που αυτή θεωρεί σωστό να καταλάβει το πρόβλημά μου, αυτό που έχω με τους φίλους μου και που δεν θέλω να βγαίνω πια μαζί τους και που έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Με ρωτάει συνέχεια γιατί δεν βγαίνω, γιατί δεν έχω όρεξη να βγω με τους φίλους μου και θέλω να βγαίνω μόνο με την ΕΚΑ, γιατί δεν γίνομαι λίγο πιο ανοιχτή. Της έχω εξηγήσει εκατό φορές ότι ΔΕΝ πρόκειται να αλλάξω μόνο και μόνο για να γίνω αρεστή. Και μου λέει ότι αν είμαι σε μια παρέα πρέπει να μιλάω, και ότι αν πω βλακεία δεν πειράζει.
Τότε ήταν η στιγμή που ξέσπασα. Καθόμουν στον καναπέ, είχα δακρύσει και μετά άρχισα να κλαίω όταν της μιλούσα και της εξηγούσα. Προσπάθησα τόσο πολύ να κρατηθώ. Γιατί το μισώ αυτό. Να κλαίω μπροστά σε άλλους.
Και με ρώτησε γιατί κλαίω. Και της εξήγησα. Όταν βγαίνεις με παρέα, παιδιά που είσαστε μαζί τόσο καιρό και ακόμη δεν μιλάτε καλά καλά, κι ενώ προσπαθείς να μιλήσεις, εσύ που κανονικά κάθεσαι σε μια γωνιά και ακούς αμέτοχη, και δεν σε ακούει κανείς ή σε κοιτάνε με απαξιωτικό βλέμμα, λογικό δεν είναι να μην θέλεις να ξαναβγείς μαζί τους; Αλλά ούτε που κατάλαβε τι εννοούσα. What a pity. Τσάμπα όλο αυτό το ξέσπασμα.

Προχθές, ο κολλητός μου, μου είπε να βγούμε μετά τις εξετάσεις. Και ρώτησα ποιοι θα είναι μαζί μας. Και όπως φαντάστηκα, οι γνωστοί. Καμιά δεκαπενταριά άτομα. Σε καφετέρια. Και του λέω με δισταγμό ότι δεν θα πάω. Και με ρώτησε γιατί. Ποιος με νευριάζει και μου τη σπάει. Και του είπα ΚΑΝΕΙΣ. Να *δίνει διπλή μούντζα στον εαυτό της*. Είχα την ευκαιρία να του εξηγήσω αλλά την άφησα να φύγει. Γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι το επακόλουθο. Kirota. :|

Ναι, λοιπόν, αυτός είναι ο λόγος που δεν θέλω να βγαίνω πια, satisfied? Δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει και τι πρόκειται να γίνει. Ίσως μείνω μόνη μου, για αρκετό καιρό. Ίσως για πολύ καιρό. Απλά...can we just leave it? Never talk about it again?

Turn the lights off...

Hold on, be strong...

Ugh, you make me sick. Have some fire. Be unstoppable. Be a force of nature. Be better than anyone here, and don't give a damn what anyone thinks. There are no teams here, no buddies. You're on your own. Be on your own.

Νομίζω πως έχω αρχίσει να συμφωνώ με την Κριστίνα. Για όποιον δεν κατάλαβε, εννοώ την Κριστίνα από το Grey's Anatomy. Φαίνεται τόσο σκληρή και αναίσθητη. Σα να μην τη νοιάζει τίποτα. Κι έλεγα, μας πώς μπορεί να είναι έτσι; Κι όμως, έχω αρχίσει να την καταλαβαίνω. Θα ήθελα πραγματικά να γίνω σαν κι αυτή. Να μη με νοιάζει τίποτα και κανένας. Να προσπαθώ να γίνω καλύτερη και καλύτερη και να μη με νοιάζει τι λένε οι άνθρωποι για μένα. Να είμαι πάντα ο εαυτός μου και να χαίρομαι γι' αυτό. Θέλω να γίνω αναίσθητη. Γιατί τελικά, δεν μας έχουν κάνει να το νομίζουμε, αλλά είμαστε στ' αλήθεια μόνοι. Ναι, αυτή είναι η αλήθεια.

Φυσικά, δεν αντιλέγω. Υπάρχουν και αν όχι θα υπάρξουν άνθρωποι που νοιάζονται για εμάς και θέλουν να είμαστε χαρούμενοι με κάθε τίμημα. Όμως, στην πραγματικότητα δεν έχει σημασία. Είμαστε μόνοι. Μόνοι. Κι αυτό δεν είναι κακό. Αντιθέτως, είναι καλό κι όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο καλύτερα θα είναι. 

Έχω βαρεθεί να περιμένω. Να περιμένω πότε θα φύγω μακριά από την κακία του κόσμου. Έχω βαρεθεί να περιμένω το πότε κάποιος θα καταλάβει τι αξίζω, αν αξίζω κάτι. Έχω βαρεθεί να δίνω και να μην πέρνω. Και ίσως επαναλαμβάνομαι. Αυτό όμως δίχνει ότι η κατάσταση είναι αμετάτρεπτη. Γι' αυτό θα πρέπει να το πάρω απόφαση και να κάνω αυτό που λέει η Κριστίνα: Be on my own. Αλλά θέλει μεγάλη προσπάθεια. Γιατί ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Πρέπει όμως να κάνω κάτι για τον εαυτό μου επιτέλους. Πρέπει, το χρειάζομαι.

Ποτέ δεν πίστευα ότι θα μιλούσα έτσι. Κι όμως, here I am. :)

Καλά να περνάτε αγάπες. Ja ne. ^__^

Σεβασμός...

Πού έχει πάει ο σεβασμός; Με τα πόδια στην Αυστραλία; Ή μήπως για περίπατο μέχρι την Ανταρκτική;
Βασικά, υπάρχει κάποιος που ξέρει τι σημαίνει αυτή η λέξη; Η εκτίμηση που δείχνουμε σε κάποιο πρόσωπο για τα ψυχικά και πνευματικά του χαρίσματα και τα κάθε λογής προσόντα του. Η τήρηση και η εκούσια συμμόρφωση σε νόμο, διάταξη, όρο κοκ. Η συμπεριφορά απέναντι σε κάτι που δεν προσβάλλει ή απειλεί την ταυτότητα, την ιδιαιτερότητα ή την ίδια την ύπαρξή του. Yeah, right.
Δε μπορώ να καταλάβω πώς μπορούν μερικοί άνθρωποι να είναι τόσο ανίδεοι και αδαείς. Δε ζητάω να με αγαπήσουν. Δε ζητάω να με γουστάρουν. Δε ζητάω να μου μιλάνε χωρίς να το θέλουν. Λίγο σεβασμό ζητάω. Μήπως δεν τον αξίζω; Μήπως έκανα κάτι για να τον χάσω; Επειδή δεν είμαι σαν τα άλλα κορίτσια; Επειδή δεν είμαι το πιο διάσημο παιδί του σχολείου; Επειδή δεν δέχομαι ό,τι μου σερβίρουν και έχω δική μου σκέψη και δική μου ιδεολογία; Είναι αυτοί λόγοι για να χάσεις το σεβασμό που αξίζεις όπως και όλοι οι άνθρωποι, αναρωτιέμαι. Γιατί είναι τόσο κακή η διαφορετικότητα, μα τον Ζεχελ;!   -.-
Δεν ξέρω αν θα άντεχα αν ήμουν από άλλη χώρα ή είχα άλλη θρησκεία. Φαντάζομαι τι περνάνε αυτοί οι άνθρωποι, που στο κάτω κάτω δεν έχουν κάνει τίποτα κακό. Απλά δεν αλλάζουν για να γίνουν αρεστοί στον οποιονδήποτε. Ούτε γω πρόκειται να αλλάξω, αλλά δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση.

-Μα γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ;
-Δεν έχω ιδέα...Δεν ξέρω...
-Να μη σε νοιάζει, ας τους να κοροϊδεύουν, δικό τους πρόβλημα.
-Πω, μακάρι να ήμουν σαν εσένα, να μη με ένοιαζε τίποτα...Θα προσπαθήσω να το πάρω στο πιο χαλαρό.


Και ναι, προσπαθώ. Αλλά πόσο ακόμη; Ούτε αυτό δεν σέβονται. Ούτε καν την προσπάθεια. Είπαμε, καλή κι άγια κι πλάκα αλλά μέχρι ένα σημείο. Δηλαδή ούτε τα όρια που θέτει κάποιος δε σέβονται; Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα ρε πούστη μου; Προσπαθώ να μη δείξω ότι με πειράζει, το παίζω χαλαρή κι άνετη. Κι ακόμη, δεν καταλαβαίνουν. Δηλαδή τι πρέπει να κάνω; Να πάω και να τους το πω στα μούτρα; Και τι θα κερδίσω; Ακόμη περισσότερη ασέβεια και κοροϊδία.
Σκέφτομαι πως και πως την ημέρα που θα τελειώσουν τα σχολεία για πάντα και θα φύγω από δω. Δεν θα τους ξαναδώ και θα ηρεμήσω. Ποτέ όμως δεν θα βρω ηρεμία. Παντού θα βρίσκω τέτοιους ανθρώπους μπροστά μου. Κάποτε όμως θα πρέπει να το αντιμετωπίσω και να το ξεπεράσω.

Κατάλληλο τραγούδι και Moi moi. :]

Blinded...

Μετά από την ανάρτηση της The NightWalker και την ταινία Mansfield Park (TV 2007), θέλησα να κάνω μια ανάλογη ανάρτηση. 

Πολλές φορές η αγάπη, η φιλία, η κατανόηση, η συμπόνια και όλα αυτά που έχουμε ανάγκη βρίσκονται δίπλα μας κι εμείς δεν τα βλέπουμε. Είτε γιατί είμαστε πεπεισμένοι πως δεν υπάρχουν είτε γιατί δε μπορούμε να διανοηθούμε πως αυτό που χρειαζόμαστε ίσως βρίσκεται δίπλα μας, και έρχεται από τον άνθρωπο που ποτέ δεν περιμέναμε. Έτσι, πληγωνόμαστε κι εμείς, αλλά και αυτοί οι άνθρωποι που στέκουν δίπλα μας και μας αγαπάνε χωρίς να το καταλαβαίνουμε. Όταν έρθει η στιγμή που θα το καταλάβουμε όμως, θα είναι πολύ αργά, γιατί στην πραγματική ζωή τα πράγματα δεν είναι όπως στις ταινίες...Δυστυχώς...

Υπάρχει όμως και η άλλη περίπτωση. Τότε που εμείς είμαστε εκείνοι που αγαπάμε και στηρίζουμε κάποιον χωρίς αυτός να το ξέρει ή καταλαβαίνει. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο. Όμως, επειδή έχω ζήσει πολλές φορές το δεύτερο μπορώ να πω πως είναι απ' τα χειρότερα συναισθήματα. 

Αυτό που σκέφτομαι πολλές φορές είναι το πόσο ωραία θα ήταν αν όλοι μας αγαπούσαμε αυτούς που μας αγαπάνε και το αντίθετο. Όλοι θα ήμαστε χαρούμενοι. Αλλά αυτό δυστυχώς δεν είναι δυνατόν. Άλλες φορές πάλι, σκέφτομαι το πώς θα ήταν αν υπήρχε ο Έρωτας. Ο φτερωτός θεός που με τα βέλη του κάνει δύο ανθρώπους να ερωτευτούν παράφορα. Ή η Θεά του έρωτα Αφροδίτη που κάνει τους ανθρώπους να αγαπηθούν. Αυτά όμως δεν είναι παρά μόνο βαθιές και αληθινές μου επιθυμίες που ποτέ δεν επρόκειτο να συμβούν και το ξέρω. Και πιστέψετέ με, είμαι πολύ ρεαλίστρια....Απλά πολλές φορές τυφλώνομαι...Και όλοι μας τυφλωνόμαστε. Αν όμως προσπαθήσουμε σκληρά, θα το ξεπεράσουμε.

Σας χαιρετώ. Moi moi. :]

Elämäni rakkaus...

How do you pick up the threads of an old life? How do you go on, when in your heart, you begin to understand, there is no going back? There are some things that time cannot mend. Some hurts that go too deep...that have taken hold...

Τι μπορεί να με εκφράσει περισσότερο;...Ακόμη ένας λόγος που αγαπώ τον Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, πράγμα το οποίο κανείς δεν καταλαβαίνει. Συνέχεια με ρωτάνε τι βρήσκω σ' αυτό το "πράγμα" και γιατί μου αρέσει, αφού έχει τέρατα και πολέμους. Ναι, είμαι λάτρης του φανταστικού, του πολέμου και των φανταστικών πλασμάτων. Τη βρίσκω να βλέπω σκοτωμούς και πλάσματα παράξενα, μη ανθρώπινα. Αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος που ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών είναι η μεγάλη μου αγάπη. Βλέπω ταινίες ανάλογα με το τι θέλω να "πάρω" από αυτές. Για άλλο λόγο βλέπω Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, για άλλο Χάρι Πότερ και για άλλο Οι Ιππότες της Σανγκάι. Μπορεί η υπόθεση να εξελίσσεται σε μη πραγματικό μέρος, με μη υπαρκτά όντα, αλλά τα λόγια που έχει γράψει ο Tolkien, δεν μπορεί να τα φτάσει κανείς. Και αποκλείεται, αν ακούσετε τι λέγεται στην ταινία ή διαβάσετε τα βιβλία, να πείτε ότι δεν σε διδάσκει τίποτα.

Frodo: I can’t do this Sam..

Sam: I know. It’s all wrong. By rights we shouldn’t even be here. But we are. It’s like in the great stories Mr. Frodo, the ones that really mattered. Full of darkness and danger they were, and sometimes you didn’t want to know the end because how could the end be happy? How could the world go back to the way it was when so much bad had happened? But in the end it’s only a passing thing, this shadow. Even darkness must pass. A new day will come and when the sun shines it’ll shine out the clearer. Those are the stories that stayed with you, that meant something, even if you were too small to understand why. But I think Mr. Frodo, I do understand, I know now. Folk in those stories had lots of chances a turnin’ back only the didn’t. They kept going, because they were holding onto somethin’.

Frodo: What are we holding onto Sam?

Sam: That there’s some good in this world and it’s worth fighting for.

Αυτά τα λόγια με εκφράζουν όσο τίποτα. Είναι τόσο...μαγικά. Δεν χρειάζονται άλλα λόγια...

That's that. Καλή σας μέρα. ^__^

Αδυναμία...

Σου κάνει κάποιος, ό,τι του επιτρέψεις εσύ να σου κάνει...

Ναι, έτσι είναι. Δεν υπάρχουν λόγια που να το εξηγούν περαιτέρω. 

Σου κάνει κάποιος, ό,τι του επιτρέψεις εσύ να σου κάνει. Όποιος κι αν είναι αυτός. Φίλος, γνωστός, γονιός ή ακόμη κάποιος άγνωστος που συναντάς στο σχολείο ή στο δρόμο. Αν εσύ είσαι ευγενικός, σε ποδοπατούν. Αν δεν λες όχι, σε εκμεταλεύονται. Αν σε πειράζουν και σε πειράζουν και σε πειράζουν και δεν λες "αρκετά", δεν πρόκειται να σταματήσουν. Αν έχεις κάποιο ελάττωμα, όπως και όλοι έχουμε αφού είμαστε άνθρωποι, και ντρέπεσαι γι αυτό, θα σε κοροϊδέψουν. Γιατί πολύ απλά δε καταλαβαίνουν ή καλύτερα δεν έχουν τη δυνατότητα να καταλάβουν το πόσο σε πονάει αυτό που κάνουν. Είτε γιατί ζουν μέσα στην άγνοια, είτε γιατί δεν τους νοιάζει αν σε πονούν. Δυστυχώς, έτσι είναι ο κόσμος που ζούμε. Γεμάτος "τέλειους" ανθρώπους που δε μπορούν να δεχτούν τη διαφορετικότητα του άλλου. 

Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι το γιατί να το επιτρέψεις; Ή καλύτερα, γιατί το επιτρέπω, αφού μιλώ για εμένα. Γιατί είμαι τόσο καλή; Σοβαρά τώρα. Είμαι υπερβολικά καλή με τους άλλους. Μα, γιατί να επιτρέπω να μου το κάνουν αυτό; Γιατί να επιτρέπω να με χρησιμοποιούν, να με κοροϊδεύουν, να με πονούν; Δεν είναι ότι μου αρέσει αυτό. Δε μου αρέσει να πονώ. Δε μου αρέσει να με πληγώνουν. Κι όμως δεν κάνω τίποτα για να το σταματήσω. Απλά κάθομαι και το δέχομαι σωπαίνοντας. Κι αυτό είναι ακόμη χειρότερο, γιατί άλλο το να προσπαθείς να αντισταθείς και άλλο το να μην κάνεις τίποτα. 

Ίσως είμαι αδύναμη. Ίσως φοβάμαι. Ίσως δεν θέλω να πληγώσω κανέναν. Και θα μου πείτε, αφού σε πληγώνουν γιατί δεν θέλεις να τους πληγώσεις; 

'Ελα μου ντε. Αυτό προσπαθώ να καταλάβω. Τόσα χρόνια υπέμενα ό,τι μου έκαναν. Ω, έχω υποστεί πολλά. Αλλά δεν θέλω να κλαφτώ. Θέλω απλά να καταλάβω τον εαυτό μου. Και τον κόσμο γύρω μου. Δηλαδή, δε μπορώ απλά να δεχτώ ότι ο κόσμος είναι σκατά και δεν πρόκειται να μπορέσω εγώ να τον αλλάξω. There is always hope, όπως έχω ξαναπεί. Και θέλω να το πιστεύω, απλά δε με αφήνουν. 

Να έχετε ένα καλό και όμορφο βράδυ. Konbanwa~! ^__^

Ραδιοπαραγωγός (;)

Λοιπό~ν. Εδώ είμαστε. Όσοι είσαστε μέλη του υπέροχου και γαμάτου φόρουμ HarryWorld (λίγη διαφήμηση δεν βλάπτει :P), θα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αυτό το φόρουμ λοιπόν έχει δημιουργήσει το δικό του ραδιόφωνο στο ίντερνετ. Κι εγώ έγινα μέλος του. Δηλαδή ραδιοφωνική παραγωγός (ο Ζέχελ να με κάνει :P).
Κάθε Τετάρτη λοιπόν 18:30 - 20:00 στη σελίδα αυτή: http://harryworldfm.weebly.com/, θα παίζω εγώ μουσικούλα. Μη φανταστείτε τίποτα υπερπαραγωγές, μόνο μουσική θα έχει. Το πρόγραμμα έχει ως κύριο θέμα μέταλ και ροκ μουσική. Η πρώτη εκπομπή, με το καλό, θα έχει αφιέρωμα στις γυναικείες φωνές στη μέταλ και ροκ σκηνή. Θα κάνω όμως και πιο χαλαρές εκπομπές, γιατί βλέπω να με ακούω μόνο εγώ. :P
Ελπίζω να μην αντιμετωπίσω τεχνικά προβλήματα. Και ελπίζω να μην είμαι η μόνη που θα ακούει την εκπομπή. Γι αυτό θα ξεκινήσω με χαλαρό πρόγραμμα. :P May God be with me.

Λοιπόν, καλή σας μέρα καλά μου. Enjoy your day. <3

Φωτογραφίες...

Ποτέ δεν ήμουν φαν της low bap μουσικής. Δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Εδώ και κάμποσο καιρό όμως, την έχω ψάξει κατα κάποιον τρόπο. Μου αρέσει αρκετά. Αν και η μουσική αυτή δεν είναι του στυλ μου, οι στίχοι είναι απλά για κλάμα.

Ανέβασε λοιπόν κάποιος στο φβ ένα τραγούδι του αγαπημένου Ραψωδού. Μόλις το άκουσα, βούρκωσα. Ορίστε οι στίχοι και το τραγούδι...

Ψάχνω αναμνήσεις στις παιδικές μου φωτογραφίσεις

που έτυχε κι αποτυπώθηκαν από το φακό

τότε που πλήρωνα τα λάθη μόνο με παρατηρήσεις

κι είχα μόνη τιμωρία απ' την αίθουσα να βγω

ψάχνω να βρω το πρόσωπό μου ανάμεσα στα άλλα

πιτσιρίκια που σε ένα προαύλιο έπαιζαν μπάλα

που θυμάμαι τα ονόματά τους τα μικρά τα επίθετα τους

και με κάθε λεπτομέρεια τα τότε πρόσωπά τους

φίλοι μας εχθροί μας δάσκαλοι συμμαθητές μας

που αναπολώ ακόμα κι ας χώρισαν οι ζωές μας

που δεν έχουμε μιλήσει για καιρό πως μπορώ

τις χαμένες να αναπληρώσω στιγμές μας

βρες μου ένα τρόπο για να αναστήσω το χρόνο

από το κιτρινισμένο φωτογραφικό χαρτί

να γυρίσουν οι ζωές μας πριν μάθουν για τον πόνο

για ένα διάλειμμα ακόμα στην αυλή

να δω την μάνα μου ντυμένη με τ' άσπρο νυφικό της

τον πατέρα μου ντυμένο γαμπρό να χαμογελά

να της πω να μη μιλήσει ποτέ για φτερά στον γιο της

γιατί πόνεσε όταν πέταξε ψηλά

να παραστώ στην βάφτιση μου να τους εμποδίσω

να με πουν δούλο ενός Θεού που δεν τον πίστεψα στιγμή

κι αν δεν μ' άφηναν στην κολυμβήθρα μέσα να με πνίξω

πριν μου μάθουν απ' έξω την προσευχή

να ξαναπάω σ' όλα τα μέρη που με 'χουν φωτογραφίσει

να βγω από το πλάνο το τοπίο να φανεί

να χαρώ λίγο ακόμα τον πολιτισμό ή την φύση

αντί να αποδεικνύω στα καρέ πως ήμουν εκεί.

Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί

ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες

Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή

σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.

Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν

προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις

Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν

τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.

Σε πόζες χαμογελαστές εσκεμμένες ή αυθόρμητες

να με ρωτήσω θα 'θελα που βρήκα το σθένος

τότε νόμιζα πως όλες οι καρδιές είναι απόρθητες

και με την θλίψη ακόμα ήμουν ξένος

φωτογραφίες που δεν ήξερα να ντύνομαι καλά

και τα δυο μου ακουστικά ήμουν ευτυχισμένος που 'χα

για να μου λεγα πως δεν είναι όλα τόσο απλά

και πως οι άνθρωποι σε κρίνουν απ' τα ρούχα

φωτογραφίες γενεθλίων όταν σβήνω κεριά

παιδί με βλέμμα νικητή που μόλις νίκησε το χρόνο

να κρυφτώ και εκεί να μείνω για πάντα σε μια μεριά

γιατί φοβάμαι που ακόμα μεγαλώνω

φωτογραφίες με ανθρώπους που 'χουν φύγει αγκαλιά

όταν βιαζόμουνα και ήθελα να φύγω

να καθόμουν να τους δώσω όσα προλάβαινα φιλιά

να μου ψιθύριζαν να κάτσω ακόμα λίγο

τις αγάπες τις παλιές τα φιλιά τις αγκαλιές

τα αισθήματα που δεν μπορούν φακοί να αποτυπώσουν

τις φευγαλέες στιγμές τις λύπες και τις χαρές

να απολαύσω προτού άδοξα τελειώσουν

και πίσω από τα pixel την ανάλυση τα φλας

που εγκλωβίζουν τις στιγμές αλλά δεν τις φέρνουν πίσω

και αν έμαθες σε site για άλλους να τις αναρτάς

εμένα ακόμα μου μαθαίνουν πως να ζήσω.

Φωτογραφίες εκτυπωμένες πάνω σε χαρτί

ή στη μνήμη ενός σκληρού δίσκου αποθηκευμένες

Φωτογραφίες εκεί που φυλακίζεις την στιγμή

σε πόζες χαμογελαστές κι ευτυχισμένες.

Φωτογραφίες παρόν που γίνεται παρελθόν

προτού προλάβεις να συνειδητοποιήσεις

Φωτογραφίες γιατί όσο κι αν μείνεις στο παρόν

τον χρόνο πίσω δεν γίνεται να γυρίσεις.

Ελπίζω να σκεφτείτε μερικά πράγματα αν διαβάσετε τους υπέροχους αυτούς στίχους. Για μένα οι Ραψωδός Φιλόλογος είναι απλά ποιητής. Σας χαιρετώ και σας εύχομαι να βρείτε την ευτυχία όπου κι αν είναι αυτή. <3